६ नोव्हेंबर २०१३. भारत बनाम वेस्टईंडिज. पहिला कसोटी सामना. सारा प्रकाश झोत सचिन रमेश तेंडुलकर वर. कारण देखील तसेच. क्रिकेटच्या या देवाची अखेरची कसोटी मालिका. कारकिर्दीतली शेवटून दुसरी आणि १९९ वी कसोटी. पहिल्या दिवशी टॉस जिंकून प्रथम फलंदाजीचा निर्णय घेणारी वेस्टईंडिज २३४ ला गारद आणि भारत बिनबाद ३७. दुसर्‍यादिवशी सचिन बॅटींगला येणार म्हणून काही जणांनी चक्क सुट्ट्या टाकलेल्या. ज्यात एक मी देखील होतो, जो दुकान सोडून घरी थांबलेलो. सचिन बॅटींगला २ गडी बाद झाल्यावर येतो म्हणून घरी तशी सक्त ताकीदच देऊन ठेवली होती की दुसरी विकेट पडल्यापडल्याच मला उठवा.
"अहो सर, ह्याचं हिंदी खूप छान आहे. हिंदी फारच छान बोलतो" पांडे सरांनी पाटील सरांना आश्वासन दिले.
"खरंच ना? नाहीतर साहेबांपुढे धांदल उडायची" पाटील सरांच्या चेहर्‍यावर थोडा ताण होता.
वकृत्व स्पर्धेचं आयोजन शेवटी त्यांच्याच हातात होतं. "सर, ट्रस्ट मी " पांडे सरांच्या चेहर्‍यावर आत्मविश्वास होता.
"ठीक आहे , याचं नाव मी फायनल यादीत टाकतो , काय नाव म्हणालात याचं ? रोहित ना?" पाटिलजी उवाच!
पांडे सर तत्परतेने- "होय"
सरांचा आत्मविश्वास त्यांच्या आवाजातून जाणवला आणि मला माझी जबाबदारी कळाली. त्यावेळी सहावीत होतो मी.
त्या वेळेस आठवीत होतो मी. कॉम्पुटर गेम्सचं नवीनच वेड अंगात शिरलं होतं (भूत म्हटलं तरी हरकत नाही). सकाळी सहाला उठणं, आंघोळ करणं, बोर्नव्हिटा ढोसणं, आणि कॉम्पुटर लावून बसणं.....Road Rash हा माझा त्यातला आवडता खेळ झाला होता - तो दोन तास खेळणं आणि नऊ वाजता शाळेत जाणं.
आणि शाळेत गप्पा कोणत्या? तर "अरे आज तर ३ मिनिटात गेम पार केला". टेम्भुर्नि एक खेडं होतं. तिथली मुलं वैतागून जात 'काय बोलतो हा मुलगा!' असं मनातल्या मनात म्हणत नक्कीच मला नावं ठेवत असणार. 'आम्ही कॉम्पुटर हाताळला नाही आणि हा गेम बद्दल बोलतोय' असच काहीसे भाव त्यांच्या चेहर्‍यावर वाटायचे.
