ऋन्मेषच्या धाग्यावर मुलांना मारावं की नाही, यावर खूप किस पडलाय. मारू की मारू नाही, हा प्रश्नच चुकीचा आहे. त्यामुळे चर्चापण वाहवत गेलीये. तुम्ही अमेरिकेत मुलांना दिवसभर डेकेयर मध्ये ठेवता, रात्री दुसऱ्या खोलीत झोपवता, तुम्ही कोण आम्हाला सांगणारे असा सूर निघाला. आम्ही एखादी चापटच तर मारतोय, कुठे रोज रोज बुकलून काढतोय, मारलं नाही तर धाक नाही राहत, कधी कधी तर मारावंच लागतं, हा युक्तिवाद बरेच लोक करतात. त्यावर मी प्रतिसाद लिहला पण तो फारच मोठा झाला. म्हणून हा नवीन धागा. यावर न मारता काय करता येईल, यावर चर्चा अपेक्षित आहे. मारावं की नाही, हा प्रश्नच नाहीये.
आदर्श संगोपन - भाग २
माबोवरील माझ्या प्रिय वाचक आणि वाचकिणीनों, ( मालक आणि मालकीण ह्या धर्तीवर. खरं म्हणजे नायक आणि नायिका असेल तर मालक आणि मालिका असायला हवं. कृपया सूज्ञ वाचकांनी मादक आणि मादकिण असा नवा शब्द प्रयोग रूढ करावा का याचा विचार करावा.)
''मुले म्हणजे देवाघरची फुले'' या उक्तीला लाजिरवाणी, न साजेशी अपकृत्ये जेव्हा भोवतालच्या समाजात घडून येताना आढळतात तेव्हा मुलांचे बालपण त्यांच्यापासून हिरावून घेणार्‍या, त्यांना कुस्करणार्‍या कुप्रवृत्तींचा राग आल्यावाचून राहवत नाही. परंतु कौटुंबिक किंवा सामाजिक पातळीवर हे विषय उघडपणे मांडणे हेही अनेकदा निषिध्द मानले जाते. अतिशय गंभीर अशा ह्या विषयावर घरात किंवा घराबाहेरही चर्चाविचार करण्यास लोक अनुत्सुक दिसतात. ''माझा काय संबंध?'' ह्या प्रवृत्तीपासून ते ''असले विषय दूर राहिलेलेच बरे'' इथपर्यंत असलेली सामाजिक उदासीनता कायदा व सुव्यवस्थेला आणि समाजाला घातकच ठरते.
