काल संध्याकाळी मांडीवरच्या संगणकावर (शुध्द मराठीत laptop) नजर लाऊन काम करत असतानाच, माझ्या मुलीने हळूच जवळ येऊन, मेरे बापू (दंगल चित्रपट पाहिल्यापासून हे माझे नवीन नामकरण) अशी लाडाने साद घातली. अगदी प्रेमाने माझा गालगुच्चा घेत, ”My dady is so cute” अशी स्तुतीपर वाक्य टाकायला सुरूवात केली, तेव्हा मी एकदम सावध झालो. बायकोने, प्रेमाने अ$$हो आणि मुलगी लाडात येऊन माझ्याबद्दल जास्त आदर दाखवायला लागल्या की लगेच माझा एसीपी प्रद्दयुम्न होतो, “दया, कुछ तो गडबड है”.
कालच्या अंगमोड मेहनतीनं ठसठसणार्या हाडांकडं दुर्लक्ष करून ती भल्या पहाटे उठली. नवर्‍याचा चहा, न्याहारी, पोरांचा डबा, पोरींची येणीफणी, धुणंचुणं आवरून दिवसभराचं रांधून ती शेतावर रोजंदारीवर निघाली, तेव्हा तिचं पोरगं म्हणालं, 'माय, महिला दिनाच्या तुला सुबेच्च्या'... लेकराकडं कौतुकानं पाहत माय म्हणाली...' ते काय आसतंय रे? '
“हे मोदीसाहेब खरोखरच ग्रेट आहेत. वा...वा... आधी काय तर सगळा भारत झाडून काढा,” पेपरातलं आपलं डोकंबाहेर काढत अण्णाभाऊ उद्गारले. सकाळचा पेपर अगदी अथपासून इतिपर्यंत वाचून काढल्याशिवाय ते खाली ठेवत नसत. पण पहिल्याच पानावर असताना त्यानी पेपरातून डोकं बाजूला काढलेलं पाहून स्नेहाताई , म्हणजे अण्णाभाऊंच्या अर्धांगिनी आश्चर्यचकित झाल्या. असं यापूर्वी दोनदाच झालेलं त्याना आठवत होतं. एकदा हिमेश दालमियाला सर्वोत्कृष्ट गायक म्हणून "पद्मश्री" मिळाली तेव्हा वैतागून, आणि एकदा पाखी सावंत महाराष्ट्राची मुख्यमंत्री होणार हे वाचून.
(हि कविता नाही
केवळ काल महिला दिना निमित्त सुचलेल्या काही ओळी आहेत)
मला देवत्व देवु नका
मला मखरात बसवु नका
पण मला हिणवु देखिल नका
मला अबला, असहाय्य समजु नका
मला फ़क्त माणुस म्हणुन जगु द्या
अगदी तुमच्या सारखच
