निशेच्या गर्द अंधकारमय गर्भातून
प्रभाकराचा जन्म झाला.
नभी साद घालती पाखरे
उठा उठा अरुणोदय झाला..
उठा उठा अरुणोदय झाला....
भगवी शाल पांघरून
सूर्य हा नभी अवतरला.
नेसून हिरवा शालू
धरती उभी त्याच्या स्वागताला.
उठा उठा अरुणोदय झाला..
उठा उठा अरुणोदय झाला....
निळ्याशार सागरात
लाटांचा उन्माद झाला.
काल अस्तास गेलेला
रवी आज पुन्हा उगवला.
उठा उठा अरुणोदय झाला..
उठा उठा अरुणोदय झाला....
हाक देती हंबरूनी
गोठ्यात गुरे वासरे.
खोप्यात करती चिवचिव
सारी चिमनपाखरे
गझल
शिक्षा जगायची काटली जराशी
आशा मरायची वाटली जराशी
मी सोडला जसा उच्छवास थोडा
त्यांची हवा म्हणे बाटली जराशी
होकार ना दिला, ना नकार आला
भाषाचमत्कृती थाटली जराशी
हिसकावली वही वाचण्या मला तू
पाने मनातली फाटली जराशी
दारात भीक ज्या मागण्यास गेलो
त्यानेच भीक ही लाटली जराशी
आता पुरे करा भाषणे उपाशी
पोटापुढे धरा ताटली जराशी
नाकारले 'अरुण' मृत्युनेच जेव्हा
डोळ्यात आसवे दाटली जराशी
-'अरुण' (शुभानन चिंचकर)
मी खर सांगु, मला ना उंच आकाशात उडायचय
पार अगदी क्षितिजापलिकडे जाउन पोचायचय
जिथे कुणीच नसेल माझ्याशी स्पर्धा करायला
अशा अनोख्या जागी जाउन पोचायचय
तुला माहीत्येय, तसं मला स्पर्धेचं भय नाही
नाही...खरच नाही...
आजही नाही आणि आधिही नव्हतं कधी
पण काय सांगु तुला,
आजकाल कधी नव्हे तो मी धावताना दमायला लागलोय
धावता धावता मधेच मागे वळुन बघायला लागलोय
मी पुढे जाण्यापेक्षा बाकीचे मागेच आहेत ना
याची खात्री करायला लागलोय
कुठुन आलो ते पहायला आता वेळ नसतो
कुठे चाललो त्याचे आताशा भान नसतं मला
अक्शरश: काळ मागे लागल्यासारखा पळत असतो मी
डोळ्यावर झापडं चढल्येत गं माझ्या
पाठीवर आसूड कुणाचा उडतोय
