vilas

पूर्वी आपण जिथे भेटायचो

तिथे आता एक टपरी झालीय

एक तपानंतर पुन्हा कप घेतला

पण कटिंग इथली बरी झालीय

वळणे घेत घेत तू तिथून तर मी कुठून कुठून यायचो

कधी तू तर कधी मी , या इथेच झाडामागे तोन्ड लपवायचो

मी घाबरून तुलाच म्हणायचो हळहळू डेरिंग बरी झालीय

त्या झाडामागे बराच इतिहास घडला

तो काळ सुवर्णाक्षरात लिहावा असा

पण नंतर तुटलो ते कायमचेच जणू भेटलोच नव्हतो

आज इथे आलो तेव्हा साठी माझी पुरी झालीय

असेल तीही स्वतःच्या नातवंडांबरोबर खेळत

मीही व्यग्र माझ्या जीवनात

तिच्या कपाळावर मळवट भरायची इच्छा होती

सर्पणाला एकदा पालवी फुटली

त्यालाही जगण्यात मजा वाटू लागली

सर्पणच ते चुलीत जळायचेच होते

इतरांसारखेच राख होऊन वर जायचे होते

प्रेतांच्या ढिगाऱ्यात असेच पडून होते

स्वगत सर्पणाचे ==

फुंकलास का जीव तू या शुष्क देहात ?

कधी राख होईन , हि भीती मनात

पुन्हा जन्म घेऊनि काय रे तो अर्थ

जगावे वाढावे ते कोणा प्रित्यर्थ ?

उभा जीव अमुचा तुझ्या लेकरांशी

ती खेळती नित्य आमुच्या जीवाशी

कुणी तोडे पान, कुणा आवडे फुल

कुणी घेई जीव ,पेटवण्यासाठी चूल

किती देऊ फळे , जरी आमुची बाळे

नका करू ओ प्रकाश

मला राहू द्या अंधारात

मी माझ्या काळोखात

सुखा सुखे उभा

दूर लावा तुम्ही दिवे

तेल टाका त्या दिव्यात

काढा वात ती बाहेर

माझं अंधार माहेर

दिवे लावून शोधता

दिवे पाहून शोधता

तरी सापडत नाही

तुम्हा हवा तो रस्ता

इथे अंधार माखला

मी अंधार चाखला

वाट चालता चालता

सारा रस्ता एक झाला

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}

मन सुम्भापरी

पिळदार त्या भावना

कधी सुख कधी माया

कायम दुःखाची शिदोरी

पीळ चढे , पीळ चढे

तीळ तीळ तुटे ,मन दोरीपरी

मन यौवनी झेलती

घेऊनि सुखदुःखाची मंजिरी

वाट चाले वाट चाले

अश्रू बने सांगाती

वृद्ध जरी जाहले

तरी त्यात गुंतले

देह चिपळ्यांपरी

आत्मा मृदूंग तो

मोह पाश भवती मना

मोक्ष मार्गे भुजंग तो

कर दमन तू पाशांचे

तोड सुम्भ या योनी

मंथनातून गवसेल

मोक्षाची मोहिनी

{{ सिद्धेश्वर विलास पाटणकर }}

संस्थळ मार्तंड उदंड जाहले

कानपिचक्यांचे पेव सुटले

कळप बनविती कूत्र्यावानी

समुद्रा जणू गटार चिकटले

मार्तंड उदंड जाहले , मार्तंड उदंड जाहले

स्वये विकृतीची खाण

लोका सांगे रामबाण

चेहरा सोज्वळ शालीन

मनःकणामध्ये घाण

गाभण्यापुरतेच वळू उरले

मार्तंड उदंड जाहले

मार्तंड गाती गुणगान

चेले होती बेभान

येता हटके लिखाण

मार्तंड माजवी तुफान

जणू स्वामित्वच विकत घेतले

मार्तंड उदंड जाहले

मार्तंड पिटतो हाकाट्या

धावत येति साऱ्या गोट्या

सलमान करतो ती श्टाईल

त्याने चड्डी घातली काय

नि तो उघडा फिरला काय

कुणीच काय बी बोलायचं नाय

सलमान हाय भाय त्यो सलमान हाय

बोलायचं काय बी काम नाय

जिथं तिथं असतो त्याचाच बोलबाला

इथं कोण इचारतंय आम्हाला

साधं कुत्रं ओळखत नाय साला

मी पण एकदा अंगावरती

नाव कोरलं सल्लू

शर्ट काढूनि फेकून दिल्ल्ल

नि बाहेर पडलो हल्लू

वाटलं कुणीतरी आयटम साल्ली

बॉललं हन्नी हन्नी

बोलताक्षणी फिरवू तिल्ला

गल्लीबोळी वन्नी

फिरून चटकून गाव हुंगलं

नाय भेटली कुणी मन्नी ,

रमू नको या जगात

दुःखांचा राजा तू

दुःख कनवटीला असे

घे दुःखांची मजा तू

विरह असो , प्रेम असो

असो प्रेमाचा भंग तो

कुणीही तुला काही म्हणो

तू मात्र अभंग हो

जळो कुणी , कुणी मरो

जगण्यात काय ते

जळीस्थळी दुःख ज्याला

त्याला मरण्यात काय ते

दुःख दुःख दुःख

कुणी पहिले नसेल ते

सुख सुख सुख

कुणी स्पर्शिले नसेल ते

वंद तू धर्मास या

कर्माचे मर्म जाण

मोक्ष असा ना मिळतो

विरहाचे कर्मकांड

अंतरी तू शोध घे

विरहाचे काय ते

सोड वस्त्र देहाचे

आत्म्याचे पाय ते

चला , धुवायची सोय झाली

आली आली पावसाची पहिली सर आली

न्हाऊन धुवून गेले पाहिजे कामावर

सांजच्याला भिजतच येऊ , निवांत घेऊन अंगावर

येईल येईल सांगतच होतं

आपलं झोपलेलं हवामान खाते

पुस्सून पुस्सून झाले होते सर्वांचे बुरे हाल

दगडधोंड्यांचा रंग झाला होता लालेलाल

त्या दगडधोंड्याना पूर्ववत करणारा मायबाप आला

चिंब भिजवणारा , धुवून काढणारा पाऊस आला ....

घ्यावा लागणार नाही आता कुठेही आडोश्याचा थारा

मनसोक्त मळे फुलवू शकतो, काढून पिसारा

कशाला हवेत आडोसे अन किनारे ?

कोसळल्या बघा धारा ढगातून , पाणी आले रे

आज पुन्हा नापास झालो

पुढल्या वेळेस पास होईन

हीच आशा मनी बाळगून

पुन्हा जोमात तयारीला लागलो

मम्मी पप्पा दोघेही घरी

चिंतातुर असतील

मला वाईट वाटू नये

म्हणून हळूच रडत असतील

मी ठरवलंय मनाशी घट्ट

हार मानायची नाही

देत जायचं असेच पेपरवर पेपर

जोपर्यंत नीट कळत नाही

कधीतरी उगवेल सूर्य, माझाही

कधीतरी असेंन मीही कुणाचा तरी बाप

पण सालं माझं पोर माझ्यावाणीच निघालं

तर होईल नको तो ताप

पन कितीही झालं तरी मी माझी विकेट फेकणार नाही

बापाने एवढा पैसा जो लावलाय माझ्यावर

ओंजळीत शब्द मोजकेच माझ्या

झोळीत भावना कैक

शब्द कुठं अन कसं पेरू ?

याचीच पडलीय मला मेख II

शब्द तो परतुनी येता

भावना ती तीव्र होई

शब्द तो परतुनी येता

भावना ती तीव्र होई

उतरता दौतीतुनी तर

मन मात्र शांत होई

तृप्त होता मन माझे

शब्द होई नाहीसा

भावनांनी पुन्र्जन्मायचा

घेतला आहे वसा II

शब्द जोडे भावनेला

साद मन जे घालिती

सोडवी कोडे क्षणात

भावना ज्या मांडती

शब्द वाहे भावनांना

नित्य फिरुनी जन्मती

शब्द माझा सोबती , गड्या