तितक्याच जोमाने कोसळत राहतील
पायांशी मावळतीची उन्हं...
तितक्याच जोमाने उसळत राहतील
काजळ रात्री हळवे चंद्र...
वेचू वेचू म्हणता म्हणता
पानझडीसारखी साचत जातील वर्षामागून वर्ष,
आणि कुजबुजत राहतील अंगणात तितक्याच हळुवारपणाने
बोलता बोलता मी थांबतो
चालतो थांबतो-बोलतो...
कुठे पहातो? काय पहातो?
आक्रांती होतो-वाहतो!
मला कळेना, मी काय जाणतो?
मी काय पुसतो? पुसून टाकतो.
वाकड्यांची दुनिया सारी
मी स्वतःला भिन्न समजतो
सरळ वाटा चालता चालता
वळणच साधे विसरुन जातो!
विचारांच्या धाग्यात... शब्दांना गुंफणं...
हल्ली कठीण जातं....
भावनांचे पाश.. अलगद सोडवणं ही..
हल्ली कठीण जातं....
मीच माझ्याभोवती विणलेला .. मर्यादेचा कोष..
उसवलेल्या उणीवांतून.. दिसणारा रोष..
परीटघडीच्या आयुष्यातले.. अक्षम्य दोष..
कुणी हारायचे कुणी जिन्कायचे नसती तिथे बन्ध,
लुटत जावे लुटू द्यावे
डोळे असुन अ॑ध,
कोणती हि स्पर्धा कोणता हा सण?
वेगवेगळ्या र॑गात र॑गतो आपण होवोनी द॑ग,
सोडउच नयेत अशी कोडी
स॑पूच नयेत असे क्षण,
गोड सहवास तुझा लाभता कविता माझी विरुन गेली,उरली सुरली पान॑ मग मी जमवून वहि बन्द केली,
पहाट तुझ्या कुशीत होई रात्रहि तुझ्या मिटीत,
स्वप्न उद्याची पहू लगलो
साटवून तुला दिटित,
अशीच कधी मधी सुचून जाते,
पहुण्यासारखी वेळी अवेळी,
आता वाटतंय बरं झालं..
बरंच झालं एका परीनं.
संपलं नातं. नातं,
त्याबरोबर चिकटून येणार्‍या अपेक्षा,
जळवांसारख्या..
त्याबरोबरच अपरीहार्यपणे होणारे अपेक्षाभंग,
संपलं सारं.
आता कसा मोकळा श्वास घेता येईल मन भरुन..
सावळे हे रुप माझे
सावळीच काया
सावलीही माझी
सावळीच आहे
सजवते आहे
सावळ्या तनुला
सावळ्या या गालावर
आज रक्तिमा आहे
सावळेच नभ सारे
जलधारा बरसता
त्सावळ्याच संध्याकाळी
सोबतीला असतात
नुकताच मी मेलो.
नुकताच म्हणजे;
अजून हातपायदेखील नीटसे आखडले नाहीत.
मरण्याआधी काही वेळ सगळ्यांनी खूप पळापळ केली...
मग कार्डिओग्राम आणि मी
एकत्रच नि:श्चेष्ट झालो.
डॉक्टर 'सॉरी' म्हणून निघून गेला.
कशासाठी ते नाही कळलं.
आयुष्यात खूप माणसे येतात जातात.......
काही माणसे असतात मेंदी सारखी....
कोरा असतो हात ...
ती अलगदपणे हातावर उतरतात,
त्यांची नाजूक नक्षी
आणि तो मेंदीचा धुंद करणारा सुगंधही आपल्या जीवनात घेऊन येतात...
दृष्टीभ्रमातले तळे
डोई ऊन तळपले,
लागे चटका जीवाला,
तन नाजुक पोळले,
वेडा जीव तो जळाला...
वृक्ष साऊली भासली,
जीव हर्षून गेला,
खुप शिणली पाउले,
जीव थकुन तो गेला...
येयी थंड झोत वारा,
जीव हरखुन गेला,
तेव्हा तरारले मन,
जीव सुखाऊन गेला...
