निळाई

पौर्णिमेला दिसे चंद्र पूर्वेकडे,
अंगणी पुन्हा चांदण्यांचे सडे
ही अशी सांज दारावरी ठेपली,
युगांची प्रतीक्षा आता संपली

आवरावा मनाचा सारा पसारा
वाहावा तुझ्या दिशेनेच वारा
गंध या फुलाचा तुजला मिळावा
मनाचा मनाशीच संवाद व्हावा
तुझी धून, आतुर कानी पडावी
क्षणाचीच या वाट मी पाहिली
ही अशी सांज...

फिरवलेस ना रे मोरपीस तू ही?
शहारल्या बघ पुन्हा तारकाही
तुझे स्मित मंद या नभी उमटले,
नक्षत्र बघ इथे पुन्हा लाजले
बुडाली तव स्वप्नात ही चांदणी,
विसरले भान, मग मंदावली
ही अशी सांज...

निळाई

ओले मेघ उरी झुरती
फुटोनी कोसळाया;
वीज जणु शुभ्र होते
प्राणांना उजळाया..

सरी येती देत जाती
भिजण्याचे बहाणे;
पान फुल झाड हले
घालताती उखाणे..

कवेत घेती आज मला
पाझरत्या पाऊसधारा;
चिंब मनाचे रान झाले
वाऱ्यावरती मोरपिसारा..

विझून गेले ऊन जीवाचे
वैशाखाचा व्याकूळपणा;
मागती तरी धूळ माती
निळाईच्या स्वप्नखुणा..

- सई