छोट्या शहरातली एक मराठी शाळा. आज जूनमधला शाळेचा पहिला दिवस होता. सगळे विद्यार्थी शाळेत आले होते .पहिल्या दिवसाची प्रार्थना संपली आणि वर्गात तास सुरू झाले. पण मुख्याध्यापक सर आज जरा टेन्शनमध्ये होते. त्याला कारणही तसंच होतं. मागच्या दोन तीन वर्षांपासून शाळेतल्या विद्यार्थ्यांची संख्या कमी होत होती. या वर्षी बरेच शिक्षकही शाळा सोडून गेले होते.महागाई आणि त्यात परत कमी वेतन यामुळे त्यांनी शाळेत शिकवणं सोडलं होतं .त्यापैकी काहींनी मिळून एक खासगी क्लास देखिल सुरू केला होता. त्यामुळे आता वर्षभराचं नियोजन कसं करायचं याच्या विवंचनेत सर केबिनमध्ये बसले होते.
नेहेमीच मला नविन कुठल्यातरी उपयोगी उत्पादनांबद्दल सुचत असते. बहुतेक सगळे विचार नवर्‍याच्या कानापर्यंत पोचुन विरले जातात. मी "अरे, ऐक ना मला काहीतरी सुचलय.." असं म्हणाल्यावर तो प्रचंड वैतागत असणार. पण माझ्याकडे दुसरा श्रोता नसल्याने वैतागलेला श्रोताही चालवुन घेते. पुर्वी मी कुठल्यातरी मित्रमैत्रिणींना पकडुन माझ्या कल्पना ऐकवायचे.
फार पुर्वी माझी एक कल्पना होती की बिना ड्रायव्हरची गाडी असावी. तीला रस्ता फिड केला कि ती योग्य ठिकाणी आपोआप जावी वगैरे. नंतर काही वर्षांनी किमान प्रायोगिक तत्वांवर तरी अशी गाडी तयार झाली.
तंद्रीभंग पावल्यावर, त्यांने इकडे-तिकडे पाहिले. हातातील वही त्यांने बाजूला ठेवली, सर्वत्र एक प्रकारची निरव शांतता पसरली होती. निरवपेक्षा भयाण हा शब्द शोभेल. समोर समुद्र गरजत होता, दुपारभर तळपत असलेला सुर्य थोडा सुस्तावला होता. हलकेच हसला देखील असावा, त्यांने मान इकडे तिकडे हलकेच हलवली, हलका चेहरा दिसला पण ओळख पटली नाही. कितीवेळ बसला होता कोण जाणे, वेळेचा हिशोब करणे शक्यतो त्यांने सोडून दिले होते, फाटके चप्पल, अस्ताव्यस्त कपडे, वाढलेली दाढी, न विंचरलेले केस, समोर पडलेले विडीचे थुटके हे सर्व साक्ष देत होते.
सूचना:
[यापूर्वी ही कथा सहा भागात मी क्रमशः प्रसिद्ध केली होती.
वाचकांच्या सोयीसाठी आणि सलग वाचनाचा आनंद मिळण्यासाठी तसेच जास्तीत जास्त वाचकांपर्यंत पोहोचावी यासाठी ही कथा आता सलग एकत्रीतरित्या
प्रसिद्ध करतो आहे.]
-----------------------------------
गूढ कथा : कालग्रहांचे भविष्यआरसे!!!
--The Fortune Mirrors of Time Planets!!!
-----------------------------------
ही कथा सुरु होते २०२२ साली
दि. २२/०२/२०२२-
मंगळवार-
वेळ सकाळी चार
मुंबईत अंधेरी येथे "समल" हॉस्पीटलकडे जाणारा रस्ता सुना होता
वाहनांची वर्दळ नव्हती. पाऊस पडत होता.
चंदामामा वीज विकत घेतो...
सूर्यदादा कडून!
चांदण्याताईंना वीज मोफत वाटतो ...
ओंजळ भरून!
महिनाभर निघते आकाश,
प्रकाशाने उजळून!
महीना संपल्यावर सूर्याकडून येते,
विजबीलही भरभरून!
बील भरले नाही तर सूर्यदादा बघतो...
रागाने थरथरून!
चंद्राची वीज कापतो अमावस्येला...
चंद्राकडे पाठवून!
ढगआजोबा करीती थयथयाट...
चंद्राला विझलेला पाहून!
उडल्या वीजरूपी ठीणग्या अन संतापाच्या जलधारा ...
त्यात पृथ्वीताई निघाली न्हाऊन!
