सुधागड

भोरप्या नाळ व अनामिक नाळ

२०१३ चा पहिला सूर्योदय सुधागडवरून पाहिला. हवामान ढगाळ असल्यामुळे सूर्यरावांनी पहिल्याच दिवशी 'लेटमार्क' नोंदवला. घनगड डोंगररांगेच्या पाठीमागून या सूर्योदयाची काही प्रकाशचित्रे -

१

२

३

मुंबईहून पहाटेच निघालेला आमचा लाल डबा धडधड करत एकदाचा का होईना पालीच्या रस्त्याला लागला.. सकाळी आठची वेळ होती..सुर्यदेवांनी आपल्या ताज्या किरणांचा नजराणा पेश केला होता.. हवेतील गारवापण हा नजराणा खुषालीने स्विकारत डोलत होता... साहाजिकच 'उबदार थंडी' अनुभवत होतो.. !! अशातच क्षणभर डुलकी लागली.. जाग आली ती थेट पाली स्टँडच्या परिसरात आल्यावर..

"जिप्स्या, सुधागडला येणार का? ओव्हरनाईट ट्रेक आहे?" यो चा फोन.
"नाही रे, नाही जमणार, त्याच दिवशी मी आणि ऑफिसचा गृप पालीलाच श्री बल्लाळेश्वराच्या दर्शनाला चाललोय." इति मी.
"अरे मग चल की तिथुनच पुढे ट्रेक ला" - यो
"ठिक आहे सांगतो तुला उद्यापर्यंत"

डोंगरांनी मला काय दिले .... निसर्गात स्वच्छंदी भटकायचा आनंद, साहसाची अनुभूती, इतिहासाचे भान, काहीतरी जगावेगळे करयाचा आनंद हे सारे तर दिलेच पण त्यापेक्षादेखील एक अनोखा आनंद दिला तो म्हणजे पाच्छापुरातील वाचनालयाने ....

दिनांक २६ नोव्हेंबर २००५

भर दुपारची वेळ.. २५- ३० गावकरी आमची वाट पाहत आहेत..
१०० - १५० विद्यार्थीदेखील होते...
खरे तर आम्हाला उशीरच झाला होता...
आम्ही फार मोठे काही करत नव्हतो...
जे आम्हाला हे सुचले होते ते करण्याचा प्रयत्न होता तो..
पण त्यांच्या दृष्टीने खूप काही तरी होते..

अरे तुम्हाला साडेसात सांगितलेले ना.. अजून तू कल्याण लाच आहेस.. कधी घरी जाणार आणि निघणार?
माझ डोकच फिरलं होत. मी कसाबसा हापिसातून लवकर कट्लेलो होतो , आणि वेळेत तयार होतो, पण आमच मित्रमंडळ अजून घरीच पोचत होतं , पुण्याची टीम निघाली पण होती
खोपोलीत भेटायचं ठरलेल होतं . संध्याकाळी पनवेल किती प्याक असत हे अनुभवाने माहित होत .. आणि आम्हाला पालीला पोचायचं होतं , ८ इकडेच वाजले होते. कस काय होणार होतं ..