कधी

माझ्या अत्यंत आवडीच्या मराठी गाण्याचे विडंबन सादर करतो आहे.

कधी वाटतं संध्याकाळचा मंद वारा बनून तुझ्या श्वासात सामावून जावं...
कधी वाटतं सकाळचं कोवळं उन बनून तुला अलगद स्पर्श करुन पहावं....

कधी वाटतं पावसाच्या सरी बनून तुझ्यावर मनसोक्त बरसावं...
कधी वाटतं चंद्र बनून खिडकीतून तुला पाहण्यासाठी तरसावं...

कधी वाटतं एखादं सुंदर फुल बनावं आणि तु अलगद मला तोडावं...
मग मीही तोडण्याच्या वेदना विसरून तुझ्याशी सुगंधाने नातं जोडावं...

कधी वाटतं मावळत्या सुर्याचे रंग बनून तुझी सायंकाळ रंगवून टाकावी...
कधी तुझ्या डोळ्याची नाजुक पापणी बनून तुझी सुंदर स्वप्ने झाकावी...

नव्हतास कधी तू जेव्हा
मी जगून मोकळी झाले.

तुझी वाट पाहता पाहता
सगळेच भोगून जाहले.'

हे जगणे माझे आहे
ह्या वस्तू, ह्या अनुभूती.

शोधुनी ना सापडती
एकत्र क्षणांच्या स्मृती.

मृगजळापरी ते जगणे
अव्यक्त वेदना होते.

आता खर्‍या मनाने
मी माझे विश्व सजविते.