कबुतर

बेल वाजली.

खिडकीतून मला बाहेर अडकलेलं कबुतर दिसतंय. फडफड करतंय. कालपासून. हो, काल कधीतरी मला जाणवलं की गॅलरीत एक कबुतर आलंय आत आणि अडकलंय. अभिमन्यू चक्रव्यूहमें फस गया है तू... कधीकाळी ऐकलेल्या गाण्याचे सूर माझ्या डोक्यात घुमले. मी झटकन हॉलचा गॅलरीत जाणारा काचेचा दरवाजा बंद करून घेतला होता. माझ्या खिडकीला जाळी आहे. बंद.

पक्कं अडकलंय ते आता.

उन्हाळ्यात झाडाना पाणी घालताना पडलेलं हे पाणी . ..
हे कबुतर असं पाय वाकवून पीत होतं, त्याला त्रासदायक वाटणार नाही अशा बेताने हा फोटो घेतला
आणि त्या वेळी मला धामणसकरांची ही कविता आठवली.

साधना

तृषार्ततेच्या काठावरील पाखराला
आपल्या असण्यामुळे पाणी पिण्यास संकोच वाटला तर,
आपला म्हटले त्यानेच परका मानल्यावर
आपण करतो तेच करायचे; त्याच्या वाटेतून
त्याच्या सोयीसाठी दूर व्हायचे....तरीही पक्षी
कुठल्या पाइपलाईनमधून थेंब थेंब ठिबकून जमलेल्या
निवळशंख पाण्याला शिवत नसेल तर
पाण्यात आपण आहोत असे जाणून

पर्वा एका सरकारी हापिसात
कामासाठी गेलो होतो
आणी नेहमी प्रमाणे वाट बघत
ताटकळत उभा होतो.

कडेला वाटलं माणसं बोलताहेत
पण कबुतरं बोलत होती
कालच्या दिवसात काय काय झालं?
याचे हिशेब तोलत होती

पहिलं दुसर्‍याकडे पाहुन
मिष्किलपणे हसत होतं
आणी त्यांच्या गमती पाहुन
तिसरं मधिच घुसत होतं

काल म्हणे पहिल्याला
आख्खं कणिस मिळलं
पण दुसर्‍यानं धक्का दिला
आणी ते हवेतच गळलं

थोड्याच वेळात कबुतरांची
भली मोठ्ठी सभा भरली
आणी आज चरायला कुठं जायचं?
यावरच पहिली चर्चा ठरली

कुणी म्हणलं किराणा दुकान
आजचा पहिला ठराव आहे
धान्यात दगडं-खायचा
तिथं चांगला सराव आहे.

दुसरा म्हणे सरकारि गोडाऊन