स्व. श्री. मुरलीधर देविदास उर्फ बाबा आमटे यांच्या परिवारात ते ही डॉ.प्रकाश आणि डॉ.मंदाकिनी आमटे यांच्या पोटी जन्माला येणे हे माझे खरोखरच भाग्य आहे. जन्मापासून गडचिरोली जिल्ह्यातील लोक बिरादरी प्रकल्पात वाढलोय. तो काळ आणि आजचा काळ यात जमीन अस्मानाचा फरक आहे. दुर्दैवाने बाबा आणि साधनाताई आमटे (आजी-आजोबा) यांचा अतिशय थोडा सहवास मला लाभला. बाबा - आजी दोघही चंद्रपूर जिल्ह्यातील त्यांचा कर्मभूमीत आनंदवनात राहायचे. ३-४ महिन्यातून एकदा त्यांची लोक बिरादरी प्रकल्पाला भेट असायची. १-२ दिवस राहून ते आनंदवनाला परतायचे.
पप्पा माझे..
ऑफिस वरून येताना रोज खाऊ आणायचे..
रात्रि जेवण झाल की रोज फिरायला न्यायचे..
बोटाला धरून फिरताना स्पेलिंग पाठ व्हायचे..
छोट्याशा M80 वर आम्हाला घेउन फिरायचे,
एकटे मात्र व्यायाम होइल म्हणत चालत जायचे...
१०वि नंतर त्यांनी interior ला नाही जाऊ दिले..
graduation नंतर तुला हवं तर कर म्हणाले..
आता माला त्यामागची त्यांची दूरदृष्टी दिसते..
शिक्षणावाचून आड़ू नए ही काळजी असते..
आजही पप्पा तसेच आहेत..
boxer जुनी झालीए आता, kick मारून पाय दुखतो..
पण नविन गाड़ी आधी त्याना किमतीचा आकडा दिसतो..
कार घेऊ म्हणाले तर गरज नाही म्हणतात..
"लग्न पार पाडायचं आधी" डोळे त्यांचे बोलतात..
टिव्ही मधे दाखवती गोरे गोरे रंग
क्रीम कोणते मी लावू गोरे होण्या अंग
मला पण हवा माझा चेहरा चांगला
फेयर अॅण्ड लवली आणून देना बाबा मला
तुझा आहे तोच रंग गोड आहे बेटा
रंग बदलण्याचा नको ग आटापिटा
रंग जो मिळाला जन्मताना आपल्याला
तोच रंग छान रंग तोपण चांगला
बागेमध्ये मोगऱ्याची फुले असती ना
गुलाबाची पण असतात काय हो ना
गुलाबाने मोगरा व्हायचे नसते गं
गुलाबाचे वेगळे सौंदर्य असते गं
आवडतेस तू आहे तशीच आम्हाला
रंग गोरा करण्याचा विचार कशाला
'गाता गाता मज मरण यावं। माझं गाणं मरणानंही ऐकावं'
केवढी दुर्दम्य इच्छा शक्ती असेल या माणसाकडे. आपली इच्छा पुर्ण करायला त्याने मृत्युलाही भाग पाडलं. साक्षात त्यालाही नमवलं. कोळीगीते असोत, तुकोबाचे अभंग असोत वा जांभुळाख्यानासारखी दुर्लक्षीत लोककथा असो, हे सगळेच लोक कला साहित्य अतिशय सराईतपणे हाताळत 'बाबा' कुठल्याक्षणी आपल्या काळजाचा ठाव घेत हे लक्षातच येत नसे.
