गजल विश्व

या वांझोट्या रात्रीला, कधी चंद्र जन्म देतो
कधी चांदणे सुखाचे, कधी अंधार मर्म देतो

मी पाहिले अंतरीचे, प्रताप कोवळे होते
जो येतो काळजीने, नेहमी तोच दम देतो

तू यातना पाहत होती, मी फुले मोजत होतो
ना भाव भावनांचे झाले, मी विकत कर्म देतो

खूप लावून झाले आमचेच प्रेत टांगणीला
एक थेंबही रक्ताचा काळजावर वर्म देतो

शून्यच नाही उरले आता हिशोब मांडताना
‛प्रति’ आकडे तुम्हाला कधी सम कधी विषम देतो
©प्रतिक सोमवंशी