सोनचाफा

मागे वळून पाहताना , मी चाफा आधी पाहिलाय की नर्मदा आत्या ते नेमकं आठवणार नाही. कारण आई म्हणते नर्मदा आत्याने तुला पाळण्यात घातलं. आणि काकू सांगते ..असा धो धो पाऊस तुझ्या बारशात.. कसली फुले आणि कसली सजावट..आणि या गावंढ्या गावात कुठून आल्यात झिरमिळ्या आणि क्रेप पेपरच्या पट्ट्या.. मग चाफाच मदतीला आला. दत्तूने ढीगभर फुले गोळा केली आणि पाळणा सजवला. माळा, फिरकी सगळं चाफ्याचं! तेव्हापासून चाफ्याशी नातं जुळलं असावं.

थेंब बावरा

आला मातीला सुगंध, पाणे पाणे ओलावली
थंड झाली उष्ण काया, धरणी माय सुखावली

मेघ काळे सावळे, दुडू दुडू ते धावत
जणू खेळी शिवाशिवी, खेळ आलाय रंगात

काळ्या ढगामध्ये एक, होता थेंब हहंदोळत
कुठे पडेन मी आता, होता सतत चिंतेत

वीज कडाडली भारी, थेंब हादरे जिव्हारी
वारा फिरे गर गर, घाली भीतीत तो भर

बांध मेघाचा फुटला , थेंब धावत सुटला
खाली वसुंधरा शांत , गोल फिरते निवांत

ठायी ठायी तु ईश्वरा, मदतीस ये सत्वरा
कीती करावी ही चिंता, वाट दावी तु अनंता