नभाची निळी निळाई
रवी केशर खलवी त्यात
पानांची सळसळ गोड
झुलवीत फुटे पहाट!!
दिवसा लख्ख प्रकाशी
उरतो ना एकही रंग
फुटतात पाय वाटेला
जीवनात जीवन दंग!!
संध्येची धूसर छाया
बिलगते मनाला थोडी
करतात प्रश्न नव्याने
गतकाळातील कोडी!!
कोण अलगद रात्री
चांदण्या पेरूनी जाते
पांघरुन चमचम शेला
पात्र नदीचे निजते!!
स्वप्नात भास-आभास
सांगतात जीवन हे रे
तुज जगायचे नव्याने
उघडून मनाची दारे!!
मी मानसी
दुःख कधी मी झाकले नाही, ना कुरवाळले त्यास कधी
पण सोडता मज सोडवत नाही, जगण्याचा हव्यास कधी
पंचेद्रियांनी भोगतात काही, सहजी अत्तरांचे ताटवे
अखेरचा घेतला मी न जाणें, तो सुवासिक श्वास कधी
पायीं लोळण घेत होती, खरीच सुखांची रास तिथे
पाय वळून वदले नसती, खरे मृगजळी आभास कधी
मी तरीही हसतो उसने, सोशीत प्राक्तनाचे भोग हे
अवसेच्या चंद्रास का सुटला, पौर्णिमेचा ध्यास कधी
क्षणिक सुख लाभले सर्वां, या गझलेच्या मैफिली
कुठे उमटले हळुवार उमाळे, कुठेतरी उच्छवास कधी
- रोहन
अधरा आज काॅलेजमधनं लवकर घरी आली. आल्या आल्या ती पटकन आपल्या रूममध्ये गेली. फ्रेश होऊन तीने लगेच पीसी ऑन केला. आज कामच तसं होतं. इतके दिवस पेंडिंग राहिलेली असाईनमेंट पूर्ण करून द्यायची होती.
तितक्यात आईची हाक ऐकू आली;"अधरा; खाली ये . नाश्ता तयार आहे. पटकन खाऊन घे आपल्याला बाहेर जायचय."
