कुठे हरवलीय माणुसकी?
का पसरलंय सर्वत्र
मेलेल्या मनांचं स्मशान!
आसवाच्या एका थेंबानंही
वाहून जायची माणसं
आज थारोळं वाळून गेलं तरी
निरव आहेत डोळ्यातली वाळवंट!
कोसळलेली घरं-दबलेली शरिरं
वातावरण सगळं उदास आहे
कळत नाही मझ्या मनाला
माणुस कुठे हरवला आहे?
मातीच्या ढिगाखाली
चिरडल्या गेलेल्या प्रत्येकाला
आशा असेल आयुष्याची.
इतके दिवस सरले अजुन
नाही इथे कुणीच आलंय!
आपल्या बंगल्यांवर
कौलं चढवुन सोन्याची,
भाषा करतात
सहाय्य्-मदत देण्याची.......
मग कुठे जातं हे सारं?
नको विचारुस आज मला
कशी आहेस राणी?
कालच्या वादळाच्या राजा
सुकल्या नाहीत आठवणी!
निजले आहे स्वप्न माझे
माझ्याच की उशाला
बोलुन काही शब्द
मी तया उठवु कशाला?
थकुन सारे निजले आहे
ओल्या दवांत भिजले आहे
ह्या क्षणी नको अजुन काही
मस्तपैकी पाउस कोसळत असावा
तुझा नी माझा संग असावा
आणि एक सांगु....
रेनकोट नेमका विसरलेला असावा!
जीवाला शहारणारा गारवा असावा
हात हाती तुझा ऊबदार असावा
आणि एक सांगु....
सगळीकडे नेमका अंधार असावा!
गरम गरम कॉफीचा मूड असावा
तुझ्याविना जगण्याची माझी आता परीक्षा आहे
जणू माझ्या मनाला तू दिलेली एक शिक्षा आहे //
कल्पनेच्या कुंचल्याने चित्र रंगवायचे म्हटले तरी
आभासाला वास्तवतेची छटा येऊ शकत नाही
आठवणींच्या गर्दीत क्षण वेचावे म्हटले तरी
आपलं माणूस किती दूर असलं
तरी आपल्या अगदी जवळ असतं.....
अगदी साता समुद्रा पलिकडे.....
खरं किती दूर असलं.....
तरी ते खरं नसतं....
आठवणींच्या गदारोळात....
रेखाचित्रांच्या वर्तुळात.....
मनाच्या गाभा-यात....
आपलं माणूस आपल्या जवळंच असतं.....
डोळ्यात कारुण्य,चेहर्‍यावर कणव
पाय ओढत रस्त्यावर चाललेली ती शेळी
अवघडलेली-- आईपणाने दबलेली
एकाकी-- अशी वैराण वाटेवर चाललेली
पोटासाठी,स्वतःच्या आणि पोटातील गर्भाच्या //
शोषलेली काया नि सम्पलेली माया
समान संधी मध्ये आजच्या
मी पुरुष बिच्चारा
बस मध्ये चढलो
अन रीकामी लेडिज सीट दिसली तरी
लोंबकळतो तेथेच मी
वाटल्यास कंडक्टरला विच्चारा
ताटकळत लाईन मध्ये उभा रहातो
धक्का तीचा लागतो, पण
विनाकारण ' लाईनमन' होऊन
मार मला खावा लागतो
निराशेत वाटलीच कधी छोटीशी आशा
कुणीतरी बोललं चुकून कधी गोड भाषा
गाठता आले चुकून मना जोगते ध्येय
चुकून दिले कोणी कसले अचानक श्रेय
रस्त्या वरच्या गर्दीतूनही मिळे सहज वाट
मावळतीला मना भासे जशी रम्य पहाट
उबदार तुझ्या मिठीत शिरताना
मी स्वतःला आवरू शकत नाही
मुक्तपणे देहावर शिरशिरी आणणार्‍या
मोहक स्पर्शाला मी विसरू शकत नाही //
श्रु॑गाराच्या बेधुन्द लयीवर मुक्त होताना
मी स्वतःला था॑बवू शकत नाही
