कविता

पाऊस आवडतो का ?

मध्यरात्री पावसात ...

टप-टप गळणार्‍या झोपडीत...

आपल्या पाखरांवर टोप धरून..

बसलेल्या आई-बाबांना आपण..

विचारूच कस शकतो...

पाऊस आवडतो का ?

हातावर पोट असणार्‍या...

अंग झाकायला कपडे घेतानाही...

ज्याला विचार करायला लागतो..

असा माणूस जेंव्हा पावसात ..

छत्री नाही म्हणून भिजत असतो..

त्याला विचारूच कस शकतो..

पाऊस आवडतो का ?

घरात पावसाच पाणी शिरल..

म्हणून उरलसुरलेल्या सामानासह ...

खाटेवर संसार थाटणार्‍या आईला...

आपण विचारूच कस शकतो

पाऊस आवडतो का ?

पावसात रत्याने चालताना..

खड्यात पाय अडकून पडणार्‍या...

तुला पाहता
तुला पाहता वाजू लागतो
आसमंती अलगुज
तुला पाहता होऊ लागते
फुलाफुलात कुजबुज
तुझे पडावे स्वप्न म्हणून
जाती पाखरे निजून
तुला पहावे नव्या प्रभाती
म्हणून फुले येती फुलून
तुला पाहण्या चन्द्र उगवतो
कलेकलेने मुग्ध होतो
अप्राप्तिने तुझ्या दु:खे
झुरुन झुरुन विरक्त होतो

विक्रांत

मी व्यर्थसा दवबिंदू
पानावर गोठलेला,
धरणीला जो नकोसा
आकाशाने त्यागलेला..!

तुज रुपवान भासे,
मज भासे, मी अभागी
उदास घुसमटतो,
थिजतो, बसल्या जागी...!

क्षणभंगूर सारे काही
जाणतो आपण सारे,
देखणे दिसणे फक्त
हे जगणे आहे का रे..?

पानावर ओल्या ओल्या
मी खिन्नसा बसलेला
टिपेल का मज कोणी,
आशेवर बेतलेला..

मज नाते ना रुचते
ना जमते बिलगाया,
थिजणे संपून जावे
वाटे जन्म नवा घ्यावा!
जिथे स्वैर मी असावे
अलगद मी रुजावे,
अन् माझ्या रुजण्याने
जन्म नवे उमलावे..

ही इच्छा अधू आहे
ही आसही कोरी कोरी,
मज ठाव आहे सारे
जन्म, ना कोणी उद्धारी!

घे जगून संपतो आहे
मी मिथ्या जगलो आहे,

खूप बोलायच्या नादात खूप बोलून गेलो
अभिप्रेत केलेल्या भावनांनाही शब्दात तोलून गेलो
आता वाटतंय की..
जरा अजून धीर धरला असता
तुझ्या मनाचा अंदाज घेतला असता
तुझ्याशी बोलायच्या आधी
स्वत:शीच बोललो असतो
मनाच्या कप्प्यांमध्ये
जरासा चाचपडलो असतो

पण नाही...

आई नेहमी म्हणायची,
किती उतावळेपणा करतोस..?
तोच स्वभाव नडला..

मी कोसळत राहिलो
बेबंद धबधब्यासारखा
आणि तुझ्या कातळात एक थेंबही जिरला नाही
मी वाहून गेलो, अजूनही वाहतोय
पण ह्या उत्साहामागचा पश्चात्ताप
कुणालाच कळला नाही...

मन
---
अव्याहत वाहणारा काळ
असतो बंदिस्त इथे.

इथेच होतात स्फ़ोट,
भ्रम आणि विभ्रमांचे
उध्वस्त होतात स्वप्नातली गावं इथे.

गाडली जातात अगाध,
सुख दु:खाची पर्वं
याच स्मृतींच्या सांद्र दरीत.

इथेच उठतात पिशाच्च होऊन
मेलेले दिवस, काळोखाच्या खाईत

आणि आयुष्याशी पुन्हा
खेळु लागतात डाव.
गिळू पहातात सत्व सारं
मनाला मनाचाच लागत नाही ठाव.

.... ऑर्फ़िअस (११-जुलै-२०१२)

प्रश्न असे की नसेच उत्तर
तरी पडावे मजला सत्तर

वैतागून मी पुन्हा पुसावे
प्रश्न पुराणे पुन्हा एकदा
उत्तर नाही, प्रश्नच मिळती
कर्मभोग हा सदा सर्वदा

एक झाड ऊभे होते
काटेरी वाटेवर
फाद्यांची पाने झडलेली
खोड मोडकळलेले
वा-यावर हलेना
पावसात बहरेना
पण एक गुपीत होते
म्हणूनच ते ऊभे होते
डोलीत एक मैना
आश्रयाला होती
पदराखाली तीच्या
दोन लहानगी होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
एकटीच माऊली
दोन जीवाना वाढवीत होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
झाड म्हणून तर ऊभे होते
सरला बहर तरी जगत होते
मैनेच्या मातृत्वात
तेही तृप्त होते

एक झाड ऊभे होते
काटेरी वाटेवर
फाद्यांची पाने झडलेली
खोड मोडकळलेले
वा-यावर हलेना
पावसात बहरेना
पण एक गुपीत होते
म्हणूनच ते ऊभे होते
डोलीत एक मैना
आश्रयाला होती
पदराखाली तीच्या
दोन लहानगी होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
एकटीच माऊली
दोन जीवाना वाढवीत होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
झाड म्हणून तर ऊभे होते
सरला बहर तरी जगत होते
मैनेच्या मातृत्वात
तेही तृप्त होते

कवितेच्या प्रांतात मुशाफिरी करण्याचा पहिलाच प्रयत्न. कार्यालयात असलेल्या काव्यस्पर्धेनिमित्त एक कविता केली, "ambition", या विषयावर.

आनंदयात्रा (गाणे ध्येय्यपथाचे)

मानसीच्या कल्पनांना,प्रयत्नांची साथ दे रे !
डोळ्यातील मधु स्वप्नांना, कर्तुत्वाचे हात दे रे!!

निश्चयाच्या बळाला, विश्वासाचा आधार दे रे!
कल्पकतेच्या खांद्यावरी योजकतेची मदार रे!!

ध्येय्यमार्गावरी पसरले जरी काटे कुटे रे!
ध्यासपंथी पावलांना निर्भयता वरदान दे रे!!

सोबत्यांची साथ होई, वाटेवरला दिवा रे!
अंधाराची भ्रांत कोणा? असता मायेचा विसावा रे!!

पंखामधे बळ, यश-शिखराची आस दे रे!

एक झाड ऊभे होते
काटेरी वाटेवर
फाद्यांची पाने झडलेली
खोड मोडकळलेले
वा-यावर हलेना
पावसात बहरेना
पण एक गुपीत होते
म्हणूनच ते ऊभे होते
डोलीत एक मैना
आश्रयाला होती
पदराखाली तीच्या
दोन लहानगी होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
एकटीच माऊली
दोन जीवाना वाढवीत होती
झाडाचाच आधार होता
झाडाचीच सावली
झाड म्हणून तर ऊभे होते
सरला बहर तरी जगत होते
मैनेच्या मातृत्वात
तेही तृप्त होते