कविता आणि मी

कवितेच्या पंढरीची
हाक बिलगून गेली
जन्म झाला वारकरी
तरी संपेना वाटुली ∥१∥

अनवाणी पावलांना
लळा काट्यांचा लावून
कविते ग तुझ्यापायी
आले पैंजणे फेकून ∥२∥

गाथा बुडाली तृष्णेत
असे घातले साकडॅ
वन्ही आषाढात पेटे
कसे टाकलेस कोडे ∥३∥

दिंडीतील रिंगणात
वारु होत उधाणले
उरातील कासाविशी
तुझा जयघोष बोले ∥४∥

तुझ्या एका स्पर्शासाठी
पाऊले ही वादळती
घाल घनचिंब मिठी
दर्वळू दे माझी माती ∥५∥

कशी येऊ चरणासी
वाहताना लोंढ्यातून
डोळ्यातील चंद्रभागा
जाऊ पाहे कलंडून ∥ ६ ∥

दिशा अबीरमाखल्या
तरी कळस दिसावा
आशयाच्या नभांगणी

कविता येईल तेव्हा
बदलले असेल का भोवताल
की उगवेल एकाएकी
एक लालबुंद रत्नकळी
निवडुंगाच्या काटेरी मुगुटात?

कविता येईल तेव्हा
जिवाची उलघाल करणारी
ही रणतप्त मध्यान्ह
लुप्त होईल
वाफ होऊन जांभुळल्या मेघात
निळ्या निळ्या शब्दांच्या
घननीळ पावसात
निळ्याभोर कैफात भिजलेला कागद
वाचायला देईन मी
कुंडीत मान टाकलेल्या रोपुल्याला.
येईल का पुन्हा पोपटी तेजकळा
त्याच्या त्राणहीन जगण्याला...?

ती येईल तेव्हा
समोरुन झेपावत जाईल
खुळ्या राघूंचा थवा