"टापांचा आवाज जवळ जवळ येऊ लागला आणि एक विचित्र हाकारा आसमंतात गुंजला. त्यासरशी केतकीच्या जंगलातून पंधरा वीस माणसे बाहेर आली आणि बैलांवर दगडांचा वर्षाव झाला. गाडीवान घाबरून थांबला. गाडीतली तिघंही घाबरून घामाघूम होऊन एकमेकांना चिकटून बसली होती." समिपा आता उठून भिंतीला टेकून बसली. तिने उशी पोटावर घट्ट आवळून धरली होती.
चमकता कोयता जसजसा जवळ येताना दिसू लागला तसतशी समिपा घाबरून मागे सरकत सरकत इनडोअर रेस्टोरंटच्या दारापर्यंत गेली आणि पळतच समोर आलेल्या वॉशरूमचे दार उघडून आत शिरली. बेसिनसमोर उभी राहून तिने समोर पाहिले तर मोठ्या आरशात आतल्या बाजूने समुद्राच्या उधाणलेल्या लाटा टकरा देत होत्या.
'टिंग टी, टिंग टी, टिंग टी, टिंग टी, टिंग टिडिंंग टिडिंग'.. 'अभी ना जाओ छोडकर'चा रिंगटोन जोरात वाजला आणि समिपा आठवणीतून बाहेर आली. तोंड धुवून पटकन जीन्स चढवली. त्यावर काळा रेसरबॅक आणि वर निळ्याहिरव्या चेक्सचा शर्ट घालून बाह्या कोपरापर्यंत फोल्ड केल्या. पिक्सी कटवाल्या केसांमधून ब्रश फिरवला आणि ओठांवर ग्लॉस फिरवून तयार झाली.
"आई, मी जेधेवाडीला चाललेयss नलिन आणि क्यूटी आहेत बरोबर. मी जेऊनच येईन रात्री"
पायात क्रॉक्स सरकवत समिपा जिन्यात जाऊन ओरडली..
"विठोबा, आलास होय तू.. हम्म हि तुझी चाय! चार चमचे साखर घातली आहे. नाहीतर म्हणशीssल सुरेशनाना कंजूष!" आजोबा बाहेर येत म्हणाले. "आणि दारातसा उभा राहिलास? येऊन बस त्या बाकावर."
"हि बारकी कधी आली नाना? पयल्यानंच बघितली, हुबेहूब आजीस सारकी दिसते, नाssय?" विठोबा चहाची फुरकी मारून जरा तरतरीत झाला.
"मॅssम, मॅssम.. क्या हुआ? उठीये प्लीज.." खूप दुरून घुमल्यासारखा आवाज आला आणि समिपाने प्रयत्न करून डोळे उघडले. तर समोर क्यूटी तिच्या समोर बसून तोंडावर पाणी शिंपडत होती. तिच्या शेजारी उभ्या म्हाताऱ्या बाईकडे बघून समिपाचे डोळे विस्फारले.
"अवं ताई घाबरू नका, काय तुमी शेरातल्या पुरी.. जरा काय नवीन दिसलं की लागल्या घाबराय! बोंबलाय काय लागता, चक्कर काय यिती.. अवगड हाय तुमचं जगणं बगा!" म्हातारी गालात हसत म्हणाली.
"ओ बाई तुम्ही कोण ते आधी सांगा. आणि इथे काय करताय?" समिपा उठून बसत म्हणाली.
पाऊस थांबला असला तरी 'वनराजी' समोरच्या उंच, भलं भक्कम खोड पसरलेल्या गोरखचिंचेच्या पानापानातून थेंबांचा वर्षाव होत होता. ते पाणी चुकवत समिपा आणि क्यूटी गेटजवळ आल्या. घराची किल्ली जवळ असली तरी घर व्यवस्थित दाखवण्यासाठी जवळ राहणाऱ्या सखुबाई येतील असे मेहतांनी सांगून ठेवले होते. सखुबाईंच्या मुलाला आधी कॉल करूनसुद्धा त्या काही आल्या नव्हत्या.
"ये बाई तो आईही नाही अभीतक! क्या करे मॅम? चलो ना, हम ही अंदर चलते हैं" इतक्या राड्यातही क्यूटीचा उत्साह कायम होता.
लॅचचा आवाज आला आणि दार हळूहळू उघडले. हॉलचे दिवे तर बंदच होते. मी काळोखात चाचपडत "आई, बाबा कोण आहे इथे? दिवा लावा ना.." म्हणत बटनापर्यंत जाऊन बटन दाबले. खोलीभर प्रकाश पडला पण.. पूर्ण खोली रिकामी होती! मग दार कोणी उघडलं? मी बाबाss बाबाss ओरडत बेडरूमकडे पळाले, बेडरूमचे दार सताड उघडे आणि आत कोणीही नाही. अजबच आहे.. इतक्या रात्री दोघे कुठे गेले असतील म्हणत माझी खोली, बाथरूम्स सगळं चेक केलं पण अख्ख घर तसच्या तसं, काहीही जागेवरून हललेलं नाही. सगळ्या खिडक्यांच्या काचा बंद!
