*"शब्द"*
मी लिहिलेले काव्य, मी वाचतो आहे
माझे सुखाचे गणित शोधतो आहे
तुम्ही वाचा किंवा नका वाचू
पण या काव्यात लिहिलेले
प्रत्येक शब्द माझे आहे
वादळात सापडलेली न्हाव माझी
सहारा शोधत किनाऱ्यापर्यन्त पोहचेल का?
कलमातील शाहीने लिहलेले शब्द
असेच सागरात बुडेल का?
बुडत्यालाही काडीचा आधार असतो
मनातील या शब्दलाही फक्त
काव्याचा आधार भासतो
काव्यात प्रत्येक शब्द हसत आहे
मला न समजणाऱ्या जगात
मी एकटाच आहे
म्हणून मी माझ्या काव्यात
माझे सुखाचे गणित शोधतो आहे
श्रांत, क्लांत होऊन पडलेल्या आईंच्या हातावरून मिताने हात फ़िरवला. थोंडं कण्हून त्या परत झोपी गेल्या. ऍनेस्थेशियाची गुंगी पूर्ण उतरायला अजून आठेक तास तरी लागतिल. थकून बाजूच्याच आराम खुर्चीवर झोपी गेलेला रवी, किती आईसारखा दिसतो! तिने उठून एक ब्लॅंकेट त्याच्या अंगावर हलकेच घातलं. एकदम दचकून "काय झालं? कशी आहे धाकटी.... आपलं.... आई?" म्हणून धडपडत उठून बसता झाला.
नाही... सॅम अंकल नाहीये ते. सम अंकलच. मुळात सोम अंकल. खरतर काहीही म्हटलेलं चालायचं आम्ही पोरांनी त्यांना. पोरच काय बाकीचेही त्यांना वेगवेगळ्या नावांनी बोलवायचे.
मिस्टर सोमसुंदरम, मिस्टर सोम, सोम अंकल, नुस्तच ओ काका.. ते सम अंकल वगैरे मग आम्हा पोरांनी सुरू केलेली धतिंग.
मारलेल्या हाकेबरहुकुम ते उत्तरायचे.. म्हणजे. येस्सार... पासून काय गं पोट्टे ... ते... ’धा’!
तुझं-माझं इतकं सख्य का? कुणास ठाऊक...
तू यायलाच हवस... मी ज्या ज्या वास्तूत रहायला म्हणून गेले त्या त्या वास्तूला तुझा स्पर्श हवा... तू येऊन आपल्या डोळ्यांनी सगळं बघायला हवंस... हा माझा हट्ट आहे. होय. आहेच मुळी.
कळतंय मला... हा चक्क वेडेपणाच. माझं अती-शहाणं मन ह्याला वेडेपणाच म्हणतं. शहाणं मन समजूत घालतं स्वत:ची.
पण वेड्या मनाचं काय करू?
