साहित्य

स्वतःचे नावही नाही, मनाचा ठावही नाही
विसरले भान मी माझे, तुला ना समजले काही

सुखाचा मुखवटा ल्याले, लपवला हुंदका ओठी
मनाला टोचलेले पण, कधी ना बोलले काही

कितीही वाटले मजला, असे व्हावे तसे व्हावे

हुंदका साधा तुझा सांगून गेला
प्राण माझा देह हा सोडून गेला

दाट होते मेघ गगनी भारलेले
नीर भरला मेघ का वाजून गेला

आज चुकले बोल माझे का सख्यारे
जीव हा माफी तुझी मागून गेला

दुःख जाण्याचे असे येथे क्षणाचे

आयुष्यात चाललो, साथ देत एकमेका
झालो एकरूप जणू, ह्रुदयांचाही एकच ठोका
सांग सखे असे कसे, सोसतेस तू हे सारे
आनंद दु़:खांचे माझ्या, तूच वाहतेस भारे
सारख्याच जणू आता, भाग्यरेखा आपल्या भाळा

एक पान पिकून आता पिवळं पडू लागलं
झाडा पासून सुटून ते हळूच खाली पडलं
जन्मभर झाडाला दिली त्याने साथ
वेळ येताच झाडाने मात्र सोडला त्याचा हात
झिजू लागली होती त्याची आता काया
सोडली नाही तरी त्याने झाडावरची माया

तोल किरणांचा ढळाया लागला
साज संध्येचा चढाया लागला

लाल झाली पश्चिमा ती लाजली
पाहण्या जोतो जमाया लागला

विहग सारे श्रांत, परतू लागले
वृक्षही तो सळसळाया लागला

लांबल्या त्या सावल्या कंटाळुनी
गाव सारा आळसाया लागला