राडा

आपापल्या कोण्या एका मित्राच्या फोटोंवर, रापचिक, कड्डक, छावा अशा शब्दांपासून सुरु झालेला प्रवास 'जाळ आणि धूर संगटच' , 'टांगा पलटी घोडे फरार', 'विषय खोल' सारख्या एकोळ्यां मार्गे पुढे जाऊन उखाणे म्हणून चांगलाच रुजला आणि फोफावला.

माझ्या बघण्यात आलेले प्रकार म्हणजे

प्रकार १ - भावाला कोणत्यातरी प्रसिद्ध नटाचे वगैरे नाव देणे

१. फुटबॉल खेळताना भाऊ घालतो चड्डी
आणि मुली म्हणतात हाच आमचा अर्जुन रेड्डी

२. पोह्याला दिली फोडणी, फोडणीत टाकले जिरे-मोहरी, कडीपत्ता अन् हींग,
भाऊच्या फोटोला बघुन पोरी म्हणतात हाच माझा 'कवळा कबीर सिंग'!

'भाऊ पाध्ये' या नावापाठोपाठ 'वासूनाका' हे नाव जोडूनच माझ्या मनात कायमच येत गेलं आहे. महानगरांतली पात्रं, त्यांचे व्यवहार, त्यांची नाती, त्यांची लैंगिकता मोठ्या ताकदीने आणि धाडसाने रेखाटणार्‍या या कलंदर लेखकाने भाराभर नसल्या तरी मोजायला दोन्ही हातांची बोटं लागावीत इतक्या तरी कादंबर्‍या लिहिल्या. पण या सर्वांत 'वासूनाका'ने त्यांना बरंच काही दिलं. प्रसिद्धी, वाद, मानहानी हे तर दिलंच, पण स्वतःच्याच शैलीचं, कुवतीचं भान आणि शिवाय अस्सल महानगरीय व्यवहार तसेच्या तसे कागदावर उतरवण्याचं धाडस त्यांना या पुस्तकाने दिलं असं वाटतं.