एखाद्या संततीइच्छुक जोडप्याला मूल होणे ही त्यांच्या आयुष्यातील अत्यानंदाची घटना असते. जन्मलेले मूल वरकरणी निरोगी आणि निर्व्यंग असणे ही निसर्गाने मानवाला दिलेली अमूल्य भेट असते. दुर्दैवाने काही नवजात बालके जन्मताच एखादे शारीरिक व्यंग(birth defect) घेऊन येतात. यांपैकी काही सामान्य स्वरूपाची असतात तर काही गंभीर. सामान्य व्यंगामुळे संबंधित बालकाच्या पुढील आयुष्यात विशेष अडचण येत नाही; अर्थात काही तडजोडी कराव्या लागतात. परंतु काही गंभीर स्वरूपाच्या व्यंगांमुळे आयुष्याच्या पहिल्या तीन-चार आठवड्यातच मृत्यू होऊ शकतो.
रागावता साहेब मजला खुप राग आला
तडकाफडकी मी बसलो कविता लिहायला
सणसणीत उगाळलेले शब्द काढले शोधून
अन शिव्या काही यमकात टाकल्या घोटून
तडकाफडकी तसाच राग माझा शांत झाला
म्हटलो चला कवितेला एक विषय मिळाला
जरा विसावतो तोच एक डास खुळावला
येवून कडकडून चक्क मजला चावला
पेपरने मारता मरता हुलाकावून गेला
ओहोहो दुसरी कविता आली उदयाला
रक्तरंजित पिसाट अन अर्थ कोंबलेला
आणि तो पेपर विस्कटून घरभर पसरता
प्रतिभेला बहर आला बातमीत डोकवता
तडकाफडकी पुन्हा बैठक रचली कविता
एकही न्यूज न जावो काही न लिहता
डोळा ठेवून होतो तसाच दुज्या पेपरवरती
सोन्याचीच मजला सारी रद्दी वाटत होती
"ओ पाव्हन, आव इकडं कुठ आज? या कि बसू जरा पाराखाली"
"काय सखाराम, कसा आहेस मित्रा?"
"हाय आता जसा हाय तसा तुमच्या म्होरं" "तुम्ही बोला, आज इकड काय काम काढलं बाय्कुच्या माहेरला?"
"अरे होतं जरा काम!"
"व्हय, राहतंय तुम्च काम! मास्तर होते न जणू तुम्ही?
" होतो रे पण आता रिटायर झालो"
"म्हंजी आता घरीच का?" "आता काय कामधाम करायला नको तुम्ला"
"अरे आयुष्य गेल काम करण्यात आता घरी बसून कुठ करमणार आहे का?"
"हा, म्हणी तुम्ही काम केलं, शाळात बसून लई त लई पोरांच्या टेर्या झोडल्या असतील"
"हा हा हा!!!"
"हसता काय? बायकू-पोर्ह कुठ आहे?"
"अरे अस काय करतोस सखाराम, अरे हिला जावून दोन वर्ष झाले"
