बळी

नवीन जागी तिची नजर भिरभिरत होती. मान वळवून ती चारी बाजूंचा अंदाज घेत होती. पाचेक मिनिटे मी शांत बसून राहिलो. घामाने अंग भिजून गेले होते. छातीची धडधड हळू हळू कमी झाली. आपल्या इटुकल्या पायांनी तेव्हढ्या वेळात तिने परस फिरून घेतला. माझ्या घरातून मी सुरा घेऊनच आलो होतो. एका हातात तिची मान घट्ट पकडून मी तिला दगडावर झोपवले.......
===
==
=
==
===

डोळ्यात पाणी आणुन शेवटची विट लागताना नरसूआबान हात जोडुन शेवट्च दर्शन घेतल. खुप मोठा अपराध केल्याच पातक वाटत होत पण त्याचा काही इलाज न्हवता. स्वताच्या वंशाचा दिवा कायम साठी त्या बंद खोलीत गाडला गेला होता. आता रोज त्या खोली पाशी दिवा नारळ लाउन पुजा केली जाणार होती. आणी आजच हे शेवटचच दर्शन.
बधीर मनान अन खाल मानेन वाड्यात आला तेव्हा त्याच्या बायको पोरान छाती बडवून आक्रोश केला. नरसूआबाला दोशी ठरवून शिव्या शाप दीले. पण आता काहीच उपयोग न्हवता नियतीन मांडलेला खेळच असा होता की त्याच्या सरख्या कर्तबगार माणसाचा सपशेल नाईलाज झाला.

कॅमेरा पुरूष असतो
कॅमेरा पुरूषी असतो

तो साठवून घेतो सौंदर्य स्वतःत
सौंदर्य... कधी धावतो पाठीपाठी
कधी मनमानी वळवून घेतो
पुढ्यात स्वतःच्या

कधी कधी तर सौंदर्यच
धावत सुटतं... भान हरपून
कॅमेर्‍यात, एका पुरुषात
चाचपून पहातं
स्वतःचीच प्रतिमा
सदैव देहभान बाळगत जगण्याऐवजीचा
सोपा मार्ग आहे का हा?

कॅमेरा पुरूष असतो
तो उघडं पाडतो
सौंदर्यांचं स्त्रैण्य स्वतःसमोर
आस्वादानंद तर घेतोच
शिवाय साठवून ठेवतो स्मृतीत
वारंवार तुलनेसाठी