कादंबरी

'तुम्हे याद हो... के न याद हो' या कथानकाचे काही अंतिम भाग राहिलेले आहेत. या रखडलेल्या कथानकालाही प्रोत्साहन देणार्‍या सर्वांचे मनापासून आभार! याही कथानकाच्या प्रतिसादांमध्ये सुरुवातीला वाद उत्पन्न झाले. कोणाला कमीजास्त बोललो असल्यास क्षमस्व! आशा आहे की हे कथानक वाचकांना आवडावे.

धन्यवाद!

-'बेफिकीर'!

==========================================

एका महिन्यात किती उलथापालथी व्हाव्यात?

अतर्क्य आणि अचाट घटनंनी भरलेली रात्र होती ती!

कोणीही दुसर्‍याने सांगितलेल्या प्लॅनप्रमाणे वागलेलेच नाही आहे हे कोणालाही माहीत नव्हते.

आत्ता रात्रीचे साडे दहा वाजले होते.

मे महिन्याचा उकाडा आत्तासुद्धा जाणवत होता.

त्या उंचवट्यावर तब्बल दोन तास बसून निवेदिताचे सर्वांग ठणकत होते. पाण्याचा घोटही न घेता ती अव्याहत केवळ एकाच दिशेला पाहात होती.

...... रास्ते वाड्याचे प्रवेशद्वार!

अत्यंत विचित्र साहस केले होते तिने!

एकदा पडलं प्रेमात की होतो हुषार माणूस!

डेक्कन ते गरवारेच्या वाटेवर उमेश एका झाडामागे उभा राहायचा. मैत्रिणींबरोबर कॉलेजला जाणार्‍या नितुला ते कळलेले होते. तेव्हापासून जाता येता ती त्या झाडाकडे बघायची. एकदा तो आहे की नाही हे तपासायला आणि एकदा प्रेम व्यक्त करण्यासाठी! मैत्रिणींना सुगावा लागू न देता हा प्रकार काही दिवस चालला पण एकदा दोन मैत्रिणींना उमेश दिसलाच! त्या दिवसापासून तेही बंद झाले.

प्रेम!

सगळंच संपलेलं होतं! स्वप्नांचा चक्काचूर झालेला होता. बेभानपणे उमेश पुण्याकडे धावला होता.

मिळेल ते वाहन, मागेल ते भाडे, कोणतीही वेळ, काहीही असो!

'धार्मिक दंगलीचा कट उघडकीस'

'जुनैद अख्तर या समाजकंटकाचा बुरखा पुणे पोलिसांनी टरकावला'

'मंडई गणपतीची विटंबना करण्याचा कट'

'समाजसेवेच्या मुखवट्यामागे अतिरेकी कारवाया'

'मुख्यमंत्र्यांकडून व नागरिकांकडून पोलिसांवर स्तुतीचा वर्षाव'

'आज होणार होती दंगल पुण्यात'

'नागरिकांना शांत राहण्याचे आवाहन'

'कसबा पेठेतील रास्ते वाड्यातील एक हिंदू युवक कटात सामील'

'उमेश राईलकरने केलेली होती योजना'

'कटाचे सूत्रधार जुनैद अख्तर, उमेश राईलकर, विनीत गुजर'

'लष्करी पथकाची गरज नाही'

'दर्गा व प्रमुख मंदिरांपाशी सुरक्षा व्यवस्था'

'आरोपी क्रमांक दोन उमेश राईलकर निसटला'

हा सर्व महिना कसा गेला मला समजलंच नाही. बाबाना त्या दिवशी अ‍ॅम्ब्युलन्स्मधून घरी आणलं ते पार अगदी त्यांची राख होइपर्यंत रेहान आमच्या घरीच होता. प्रसाद अगदीच लहान. पाचवीला. त्याला काय समजत होतं आणि काय नाही ते माहित नाही. पण त्याने तरी हे सर्व निभावलं. यासर्वदरम्यान हमीद अंकलनी आणि आंटीनी आम्हाला जी काही मदत केली ती खरंच खूप होती.

मला कोणीतरी विचारले, “आम्ही खूप दिवसापासून पाहत आहे की, तुम्ही व पुष्पांजली एकमेकांशी बोलत नाहीत. एकमेकांच्या घरी जात नाही्त. काय रहस्य आहे त्यात? आम्हाला कळेल कां?”
मी म्हणालो, “हाच प्रश्‍न तुम्ही पुष्पांजलीला विचारला कां?”
“होय विचारला... पण ती चुप राहिली. काहीच बोलली नाही. म्हणुन तुम्हाला विचारत आहे.”
“मी पण सांगू शकत नाही. कारण आम्ही तसे ठरविले आहे.”
“तुम्ही जर सांगितले नाही तर ते शेवटपर्यंत रहस्यच राही्ल.”
मी थोडावेळ काहीच बोललो नाही. विचारांत गढून गेलो. मला वाटले, खरंच आहे. या जगातून निघून गेल्यानंतर ते एक नेहमीसाठी गुढच राहील.

स्तब्ध निसर्ग! गार हवेचे उद्दाम झोत समोरच्या वाफाळत्या आविष्काराच्या अधिकारवाणीमुळे मायूस झाल्याप्रमाणे तोंड पाडून पण तरीही हट्टी मुलासारखे लगडण्याचा प्रयत्न करत! रोज तीच हिरवळ पाहून कंटाळलेल्या पानांना अनोख्या हुरहुरीच्या जाणीवेने कुतुहलाची हिरवाई चढलेली! हिरवळीच्या पात्यांवर अमीट ओलसरपणा!

एक झाड! कसल्यातरी फेसाळत्या अनियंत्रीत बहराला पेलून वाकत सलज्ज आणि निर्लज्जतेच्या सीमारेषेवर ओणवे होऊन आपल्या अदृष्य डोळ्यांनी ती सीमारेषा किती आवेगाने नष्ट होत आहे हे टिपत!

दिल धडक धडक के कह रहा है आ भी जा!

कॉर्पोरेशन हे काय थांबायचे ठिकाण आहे? तेही प्रेयसीसाठी? आणि वाजले की दोन आता? का मध्यरात्रीच्या दोनबद्दल बोलली होती? पोरी बावळट असतात याबद्दल आता तर काहीही संदेह राहिलेला नाही. प्रेमंबिमं करायची अन तीही सहज जमली तर! हे कसलं प्रेम? दोन वाजता ठरल्यावर पावणेदोनला आतुरतेने उभे असायला पाहिजे. आपण नाही का एक चाळीसलाच आलो. बसस्टॉपवर थांबल्यावर आजूबाजूचं पब्किकही विचित्र बघतंय! इथल्या सगळ्या बसेस येऊन गेल्या तरी हा उभाच!

असं किती वेळ थांब..... णा.... र... अँ?????

"हरामखोरांनो, आत्ता इथे तडफडायचं काही बेसिक कारण आहे का?"

"बरीच आहेत"

"उम्या यड्या... मी नाही बाबा हे काम करणार"

राहुल्याने पहिल्याच दिवशी संध्याकाळी पर्वतीपासून सायकलवरून घरी परतताना दुसर्‍या सायकलवर असलेल्या उमेशला सांगीतले.

कालची रात्र प्रचंड गाजलेली होती. उमेशचा आजवर वाड्यात असा कधीच अपमान झालेला नव्हता. त्यातल्या त्यात पॉझिटिव्ह बाब इतकीच की त्याला पहिली नोकरी मिळालेली होती. आज सकाळी उठल्यापासून त्याच्याशी कुणी एक शब्दही बोलत नव्हते. उमेश आणि हे तिघे दारू वगैरे पीत असतील याची फारशी काय सुतरामही कल्पना त्याच्या आईला आणि वडिलांना नव्हती. क्षमाला थोडेसे माहीत होते.

आणि आज सकाळीच सगळ्यांनी ठरवून टाकलेले होते. दारू बंद! बद म्हणजे बंद!