मी त्यावेळी निळोण्याच्या प्राथमिक शाळेत शिकत होतो. शाळेच्या पाठ्यपुस्तकात ‘रामाच्या नांवाने कोण वाया गेले ?’ अशा शिर्षकाचा एक धडा होता. त्या धड्यात दगडावर ‘राम’ असे लीहून पाण्यात सोडला की तो दगड पाण्यात तरंगते असे लिहले होते.
त्यादिवशी हा धडा गुरुजी शिकवायला लागले होते. खरंच दगड पाण्यावर तरंगतो कां ? असं अकल्पीत कधी घडत असते कां ? रामाच्या नांवात एवढी जादु आहे कां ? अश्या नाना प्रकारच्या प्रश्‍नाने माझ्या मनात प्रचंड गदारोळ माजवीला होता.
म्हणून हा प्रयोग करुन पाहण्यासाठी माझं मन अधीर झालं होतं.
'तुम्हे याद हो... के न याद हो' ही कादंबरी आज संपली. या कादंबरीला प्रोत्साहन देणारे, स्पष्ट प्रतिसाद देणारे व वाचक या सर्वांचा मी आभारी आहे. अर्थातच, मायबोली प्रशासनाचा ऋणी आहेच, की माझी आणखीन एक कादंबरी समाविष्ट होण्यास परवानगी दिली.
-'बेफिकीर'!
+++++++++++++++++
हॉटेल सन्मानमध्ये सलग तीन दिवस तीन रात्री काढून, किमान पाच वेळा शिर्केंना भेटून आणि प्रत्येक संध्याकाळ जुनैदमियाँच्या खर्चाने घालवून आज चवथ्या सकाळी सर्वांचे योजनेवर एकमत झालेले होते आणि पहिले पाऊल उचलायला सगळे तयारही झालेले होते.
साहसी योजना होती, पण त्याशिवाय काही पर्यायही नव्हता.
डोके सुन्न झाले होते. जड, इतकेसे हालले तरी ठणकत होते. नजर तारवटलेली होती. लालभडक डोळे! जे काय खाल्ले, प्यायले ते घशाशी येऊ लागलेले होते. जरासुद्धा हालवत नव्हते. तीन फुटांच्या अंतरावर समोर बसलेला माणूस मैलावर बसल्यासारखा वाटत होता. असह्य होत होते ते वातावरण उमेशला! पण......
...... पण तिथून हालणे शक्यच नव्हते.
नालायक! .... हलकट आहे! प्रेमच नाही, सगळं खोटं निघालं! मीच मूर्ख! आणि बावळट आहे मी! कुणावर जीव उधळावा हेही कळत नाही. मूर्ख विसरून गेला का काय! का थांबून वैतागून गेला? आठ वाजता बस संगम ब्रीजपाशी येणार असे सांगितले होते ना? मग अगदी सव्वा आठपर्यंतही थांबता येत नाही?
वाड्यातील सगळे दिवे केव्हाच विझलेले होते. रात्रीचे पावणे बारा! उद्याच्या आशाअपेक्षांच्या क्षीण साठ्यांवर आजच्या खिन्नतेला परतवण्याचा अपयशी प्रयत्न करत सामान्य माणसे झोपी गेलेली होती. वाड्याबाहेर काही नेहमीचेच आवाज! एखादे कुत्रे भुंकले किंवा एखादी सायकल करकरत गेली.
वीस बावीस वर्षाच्या पालवणार्‍या मनाला कोमेजावे लागलेले होते. डोळ्यातून अश्रू काढण्याची समाजाची परवानगी नव्हती. त्यामुळे अश्रू उशीवर शिंपडावे लागत होते.
नजरानजर, हासणे, भेट, मुद्दाम घडवून आणालेल्या भेटी, स्पर्श, जवळीक, मने गुंतणे, शपथा, वचने, ओढ, विवशता आणि आयुष्यभराचे दु:ख!
