गुरु विश्वेश्वरांच्या बरोबर बोलायला दोन्ही त्रिनेत्री आणि चैतन्य त्यांच्या पुढ्यात उभे असतात. गुरु सर्वात पहिले सुयुध्दच्या आजोबांकडे पाहतात. अभिनव आजोबा एका बाजुला कोपऱ्यात उभे असतात. गुरुंनी चैतन्यला सांगुन मगाशीच सुयुध्द बरोबर आज्जी आणि कायाला बाहेर पाठवलेलं. चैतन्य, चिरंतर आणि अभिनव तिघेही गुरुंच्या बोलण्याची वाट पाहत असतात. गुरु विश्वेश्वर आसनावर बसुन एक नजर सर्वांना पाहतात अन बोलायला सुरुवात करतात.
" चैतन्य तुला मी जी कामगिरी सोपवली होती. ती तु अगदी योग्य रित्या पार पाडली आहेस."
चॅप्टर तिसरा
"आश्रमाची ओळख "
काया बेशुद्ध पडुन अजुनही शुद्धीवर आलेली नसते. चैतन्य वल्हव मारत होडीला पुढे नेत होता. आता रात्रीचे दोन वाजले होते. थोड्याच तासांनी सकाळ होणार होती. चैतन्यला त्याच मन खात होत की; त्याने जर विश्रांतीसाठी होडी काठावर नेली नसती तर कायाला ही दुखापत झालीच नसती. पण त्याच प्रसंगामुळे सुयुध्दला त्याची शक्ती जागृत करता आली. त्याने एवढ्या मोठ्या दानवाला सहज मारुन टाकले होते. आज पर्यंत त्याच्या वयाच्या कोणत्याही मुलाला हे अशक्यच होते. जी उडण्याची शक्ती अजुन मला प्राप्त नाही हे त्याने सहज करुन दाखवलं. ह्या सगळ्या गोष्टीला चमत्कारच म्हणावं लागेल. एवढा विचार करुन तो वल्हव मारत राहिला.
चिरंतरने सुयुध्दला जवळ बोलावल. काया ला घडलेले सगळं पाहुन तोंडी शब्द काही फुटत नव्हते. तिला सुचतच नव्हते काय बोलावे. सुयुध्द जसा चिरंतर जवळ गेला चिरंतरने त्याला पडलेल्या एका प्रश्नाच उत्तर दिलं.
' हे बघ सुयुध्द….मला माहीत आहे तुला खुप प्रश्न पडलेत पण एक नक्की सांगेन मला खरंच दिसत नाही. तरीही मी कसा लढू शकलो हे मी तुला आश्रमात गेल्यावरच सांगेन'
हे ऐकुन सुयुध्दने डोळे विस्फारले तो आश्चर्यात पडला. त्याच्या वडिलांना कस काय कळालं तो काय विचार करत आहे. आपल्या बापाकडे तसेच पाहात तो विचार करु लागला. काही मनाशी ठरवून तो पुन्हा चिरंतरला बोलला.
आजा नातू आता सोबत चालू लागतात. वाटेत जाताना त्यांना काही जनावरं, हिरवी गार शेतं, काही घरं ही लागतात. सकाळची वेळ असल्याने लोकांची रेलचेल सुरु असते. कुठे कोंबडयांचे आरवने, कुठे गुरांचे हंबरने तर कुठे चुलीचा धूर. असे करता करता ते चालत एका मोठ्या वाड्या जवळ येतात.
दुमजली असा भिंतीचा तो वाडा अगदि प्रशस्थ दिसत होता. वाडया समोर एक बाग आहे. बागे समोर एक लोखंडी गेट आहे. गेट जवळील दगडी भिंतीवर एक पाटी लावली होती. ज्यावर 'त्रिनेत्री' असे नाव लिहलेल दिसत. मुलगा गेट खोलतो व दोघे आत जातात. सूयुद्ध आजोबाला ओट्यावर असलेल्या झोक्यात नेऊन बसवतो. घरात जाताना तो आपल्या आजीला आवाज देतो.
