अवांतर

येका आर्टिस्ट कँपच्या निमित्ताने कोसबाड ला गेलो होतो (बाकि सगळे आर्टिस्ट आणि मी गाड्याबरोबर नाळ्याची यात्रा म्हणतात तसं..). कोसबाड डहाणु जवळचे येक आदिवासी गाव. अनुताई वाघ यांची कर्मभुमी.
http://www.geocities.com/grammangal/Anutai_info.html

घरासमोरची वाट मिट्ट काळोखात बुडली. दूर कुठेसा दिवा दिसायला लागला तस येसू न लाकडी खिडकी ओढून घेतली खूट्टकन. देवाजवळ दिवा लावला आणि पटकन चूल पेटवून घेतली. पेजेवर झाकण ठेवून देवळाशी आली.

who moved my cheese!

मी देवभोळी नाही पण नास्तिकही नाही. विश्वाचा पसारा निर्माण करणारी शक्ती कुठल्यातरी फॉर्ममधे अस्तित्वात आहे

एखादं अनपेक्षित आंदण मिळताना होतो तितकाच आनंद असंच एखादं देताना पण होतो.
कुणाला तरी ते मिळाल्यावर होणार्‍या आनंदामुळं कदाचित त्यापेक्षा जास्तच खरंतर.

एकटेपणा आणि सोबत. दोन परस्पर विरोधी शब्द आहेत. आहेत? नाहीत? नसावेत? असतील. काय माहीत.
यातला पहिला प्रश्न मी विचारलेला. उरलेली माझ्या मनाच्या जास्त ऑप्टीमिस्टिक कोपर्‍यानं गोंधळून दिलेली उत्तरं.

व्हॅलेंटाइन च्या निमीत्ताने तूला काही सांगाव म्हणतोय
जून्या आठवणीतले जूनेच डाव तूझ्याशी मांडावे म्हणतोय

आइनस्टाइनचे सिद्धांत आणि ऍरीस्टोटल ची गणित मला जमलीच नाहीत
तशी ऐन वसंतात साद घालणारी 'तू' मला कधी कळलीच नाहीस

मुशाफिर..
या शब्दाचं एक वेगळंच आकर्षण आहे मला. पूर्वी वाटायचं हे बंजारा लोक किती मजा करतात ना.
सारखी नवीन गावं, तंबू, शेकोट्या(त्याभोवतालचे नाच पण. पण नंतर लक्षात आलं ते प्रत्यक्षात नाहीच

या रस्त्यावर एक छोटं तळं आहे. आता तळं म्हणावं असं काही सौंदर्य त्यात नाहीये.
खरं तर एक मोठा खड्डाच आहे तो. मुंबईच्या पावसाच्या आणि इथल्या जमिनीच्या पोटातल्या पाण्याच्या कृपेनं