लेखन

त्या खोलीत फारसा उजेड नव्हताच. बाहेर आभाळ चांगलंच अंधारून आलं होतं. काळसर हिरवट भासणारं उदास वातावरण, गडद हिरव्या रंगांची गाद्यांची आवरणं आणि कांबळी. या सगळ्यांचं त्या खोलीत एक प्रकारचं विचित्र मिश्रण झालं होतं. ती बाहुली एका मखमली आच्छादनाच्या खुर्चीत पडली होती. अन् तिथल्या त्या उदास रंगछटेत ती बेमालूमपणे मिसळून गेली होती. हिरव्या मखमली कपड्यांत अन् टोपीत आपल्या रंगवलेल्या मुखवट्यासह ती अस्ताव्यस्त लांब पसरलेली वाटत होती. पण लहान मुलं जिच्यावर 'भावली' म्हणत झेपावतात, तशी ती नव्हतीच मुळी! एखाद्या कळसूत्री बाहुलीसारखी दिसायची.

पाऊस आला पाऊस आला
चहु बाजूंनी पुकारा झाला

कधी डोंगरावर तर कधी नदीकाठी
जाणवून देतो अस्तित्व तो
मनाचिया कोंदणी प्रियाच्या
रिमझिम जागवून देतो तो

आठवणींच्या कडेकपारी
पाऊस दाटून राहतो नेहमी
उनाड वारा अन् धुंद हवा

उधाणते नजर मावळतीला अन
स्मरणओली वेळ विसावते पापण्यांकाठी
... क्षितिजावरच्या भेटीगाठी!
------------------------------------------

अर्थास शब्द माझा पारखा
उरलो न मी माझ्यासारखा
... तडकलेला आरसा ?

सत्यवान सांगता यमाक,
थोडो विचार करा,
एकदा तरी नकार देवान,
माका बरोबर व्हरा
......
जन्मोजन्मी तुमका अडवान,
माका व्हराक देणां नाय,
शंभर जन्म झाले अशे देवा,
मी करू तरी काय?
....
सातच जन्माचो वादो असां
तुमका सांगता सामकी,

मृत्योर्मा अमृतं गमय |
प्रार्थनेपाशी तर्काचा विलय
ॐ शांति: शांति: शांति: |

***************************

तू उंबरठ्याशी - नसूनही असल्यासारखी
मात्र अवघ्या घरा-अंगणाला पडली तुझी भूल
तू कर्दळीचे फूल ...

( Francesca Bardsley ची ही छोटीशी कथा वाचल्यावर आवडली म्हणुन अनुवादाचा पहिलाच प्रयत्न....)

भिवाण्णा पार सटपटून गेला होता....