गेले वर्षभर आपण मायबोलीच्या संयुक्ता सुपंथ परिवारातर्फे ह्या ना त्या रूपात पुण्यातील सावली सेवा संस्थेच्या गरजू मुलामुलींना शैक्षणिक मदत करत आहोत. परंतु या संस्थेच्या विश्वस्त मृणालिनीताई भाटवडेकर व संस्थेच्या देखभालीतील काही मुलांना भेटायचा माझा योग आला तो मायबोलीकरीण रुनी पॉटर हिच्या पुणे भेटीत! या भेटीचा हा वृत्तांत व अनुभव मांडण्याचा प्रयत्न केलाय!
स्थळ : पुण्यातील सुप्रसिद्ध बी. एम. सी. सी. कॉलेजचे टाटा सभागृह. सकाळची वेळ. खच्चून भरलेल्या सभागृहातील तरुण विद्यार्थिनींमध्ये उत्सुकता, कुतूहल व कार्यक्रम सुरू होण्याअगोदरची अस्वस्थ चुळबूळ. थोड्याच वेळात कार्यक्रमाला सुरुवात होते. पांढरे टी-शर्ट व निळ्या जीन्स या वेशातील तरतरीत कॉलेज कन्या मायक्रोफोनचा व मंचाचा ताबा घेतात. समोरील श्वेतपटावर सरकणार्या अतिशय नाजूक व संवेदनशील विषयावर आधारित चित्रांसोबत दिल्या जाणार्या माहितीचे गांभीर्य लक्षात येताच सभागृहातील अस्वस्थ चुळबूळ थांबते व सार्या श्रोत्या तरुणी - स्त्रिया बघता बघता कार्यक्रमाच्या विषयात समरस होऊन जातात...
आधार
नवा उपक्रम-शासन देणार,
कागदावर जनतेला आधार !
फार्म भरा-महिन्याने मिळणार !
करून असले सोपस्कार-
फायदा कुणाला मिळणार ?
नक्की कळेल त्यांनाच- गुप्त विचार,
कोण कधि दंड थोपटणार -अन्,
बंदोबस्त कसा त्याचा होणार.
सर्वत्र तेच आवश्यक असणार.
अजून माजणार भ्रष्टाचार ! !
अर्जुन संभ्रमात असता-
भगवंत सांगती गीता, अन् आता,
संभ्रमात जनता-अन् एकटे अण्णा !
हजारे- नव्हे प्रत्यक्षात ते असंख्य-
लवकरच होणार, नक्कीच होणार
सत्तर वर्षाच्या डॉ. सिंग यांना दोन वर्षांपूर्वी पत्नीशोक झाला. पण आपला मुलगा, सून व नातू यांच्या सहवासात आपले दु:ख कमी होईल असे त्यांना वाटले. पण खरे दु:ख तर पुढेच होते. आपल्याच मालकीच्या घरात डॉ. सिंगांना हळूहळू जगणे असह्य झाले. मधुमेहाचे रोगी असलेल्या डॉक्टरांच्या खाण्यापिण्याच्या वेळा, घरातील वावरणे, घरातील व्यवहारांत सहभाग याविषयी त्यांच्याच घरच्यांनी उदासीनता दाखवायला सुरुवात केली. नियमित वेळेला खाणे, पथ्य वगैरे तर राहूच दे, पण त्यांनी काही सांगितलेलेही घरच्यांना पटेना. गोष्टी एवढ्या थराला गेल्या की डॉ.
''मुले म्हणजे देवाघरची फुले'' या उक्तीला लाजिरवाणी, न साजेशी अपकृत्ये जेव्हा भोवतालच्या समाजात घडून येताना आढळतात तेव्हा मुलांचे बालपण त्यांच्यापासून हिरावून घेणार्या, त्यांना कुस्करणार्या कुप्रवृत्तींचा राग आल्यावाचून राहवत नाही. परंतु कौटुंबिक किंवा सामाजिक पातळीवर हे विषय उघडपणे मांडणे हेही अनेकदा निषिध्द मानले जाते. अतिशय गंभीर अशा ह्या विषयावर घरात किंवा घराबाहेरही चर्चाविचार करण्यास लोक अनुत्सुक दिसतात. ''माझा काय संबंध?'' ह्या प्रवृत्तीपासून ते ''असले विषय दूर राहिलेलेच बरे'' इथपर्यंत असलेली सामाजिक उदासीनता कायदा व सुव्यवस्थेला आणि समाजाला घातकच ठरते.
"आधार " स्पर्धेसाठी पाठवायची राहून गेली प्रवेशिका
म्हणून इथे टाकते आहे
मम्मी रागावली कि पिल्लूला आधार ताईचाच !!!!

*****************************************************
ह्या स्पर्धेचे नियम इथे बघता येतील. - http://www.maayboli.com/node/18690
*****************************************************
प्रवेशिका क्र. २६
मायबोली आयडी : प्रिया

मग तो मानसिक असो, शारीरिक असो किंवा आर्थिक असो...आधार देण्याच्या मनात दाटलेली अपार कणव आणि तो स्वीकारणार्याच्या डोळ्यात साठलेली कृतज्ञता. असेच काही क्षण टिपूया या भागात.
प्रकाशचित्र स्पर्धा क्र. ३ : 'आधार'
*****************************************************
स्पर्धेचे नियम :
१. एका आयडीतर्फे एका विषयासाठी एकच प्रवेशिका स्वीकारली जाईल.
२. छायाचित्र स्वत:च काढलेले असावे.