नमस्कार मी कल्याणी, खूप दिवसांनंन्तर लिहायचा प्रयत्न करतेय. हि कथा आहे एका साध्वी ची आधी उत्तरार्ध मग पूर्वाध असेल. सूचना असेल तर जरूर कळवा. काही त्रुटी असू शकतात त्या माफ कराव्या .
"ती चा "सच्चीतानन्द
काल घरी जेवायला बसलो होतो, वडील फोनवर बोलत होते, तेव्हा ते निळावंती या ग्रंथाविषयी बोलत होते. मी आईला विचारले की निळावंती हा विषय काय आहे.तेव्हा आईने मला सांगितले निळावंती हा ग्रंथ वाचल्यानंतर माणूस वेडा होतो. मी या ग्रंथाविषयी पहिल्यांदाच ऐकत होतो.
मी: तुला कसं काय माहित?
आई: मी लहान असताना आमच्या गावात हे घडले होते.
मला ही स्पष्ट अफवा वाटली.व मी लगेच युट्यूबवर सर्च केलं. तेव्हा मला आईने सांगितल्या प्रमाणेच बरिच माहिती मिळाली.माझ्या आई-वडीलांना लिहिता वाचता येत नाही,ते आध्यात्मिक धोरणाचे आहेत.
वहिवाट
वाट्यास आलेला । क्षण रम्य व्हावा ।
जन्म तो सरावा । सेवेसाठी ।।
सामोरी जो येता । क्षण ते मोहाचे ।
भान हो जनाचे । मनी राहो ।।
विसरूनी सेवा । जनहिता वेळी ।
आपुलीच पोळी । भाजू नये ।।
अवलंबू नये । स्वार्थ लोभ नीती ।
विस्कटून नाती । इहलोकी ।।
काळाचीच रीत । व्यवहारी भ्रष्ट ।
अंती करी नष्ट । ध्यानी असो ।।
कोण नित्य येथे । थांबावया आले ।
जाणे ठरलेले । माघारीचे ।।
ऐसी वहिवाट । आहे या युगाची ।
हाक वास्तवाची । ऐक शिवा ।।
एक आटपाट नगर होते. तेथे एक मध्यवयीन, मध्यमवर्गीय सद्गृहस्थ रहात होता. खाऊन पिऊन सुखी होता, चरबी आणि ढेरी बाळगून होता परंतु शारीरिक समस्येमुळे त्रासाला होता. वाढता रक्तदाब आणि रक्तातील वाढत्या साखरेमुळे पिडला होता. प्रयत्न करूनही कमी न होता, कलेकलेने वाढणारे वजन आणि पुढे येणारी ढेरी यामुळे गांजला होता. वजन आणि ढेरी कमी करण्याचे विविध प्रयत्न करून थकला होता. वाढत्या वजनाबरोबरीने येणारे विविध आजार त्याला भीती दाखवत होते. काही विशिष्ट व्यक्ती समोर आल्यावर पोट आत ओढून ओढून दमला होता. वजन आणि ढेरी कमी करण्यासाठी अर्धबरीच्या सूचना ऐकून ऐकून कंटाळला होता.
|| तथ्य ||
वठविती सोंग । करीत भक्त गोळा ।
घालुनी त्यां माळा । दंभी बुवा ।।
नामा ज्ञाना तुका । वेठीला धरून ।
पाजळती ज्ञान । गावोगावी ।।
मारूनीया थापा । भरताती पोट ।
उठवीती मठ । स्वकल्याणे ।।
ऐशा भोंदू लोकां । पाडोनी उघडे ।
जाहीर वाभाडे । काढावेत ।।
परमेश्वर एक । आहे जो सर्वत्र ।
ठेवा ध्यनी मात्र । अंतर्यामी ।।
वसलाय ईश्वर । परस्परी जाणा ।
हेची सत्य माना । विश्वासाने ।।
अनुभूती घेता । उमगते सत्य ।
तव माना तथ्य । म्हणे शिवा ।।
|| कर्म ||
दया क्षमा भाव । मना चित्ती धरी ।
वसे जो अंतरी । रत्नगर्भे ।।
जगता असावा । निर्मळ स्वभाव ।
पारदर्शी भाव । जळा परी ।।
प्रयत्ने रहावे । उध्दाराया तमा ।
येवो जन्म कामा । कवि जैसा ।।
अदृष्य रूपात । तारतो सर्वांस ।
अहर्निश श्वास । देतो प्राण ।।
ह्रदयी जपावी । वात्सल्य करूणा ।
जसा नेत्री पान्हा । गो मातेच्या ।।
वृक्षाचीये ठायी । जैसा सेवा धर्म ।।
आचरावे कर्म । सर्वां प्रती ।।
रे सावळ्या
रे सावळ्या मन गोकुळ होवु दे
प्रेम भाव मना मनात जागु दे !
भेदभाव अंतरी जो नांदतो
धर्म जात कलह सारा जळू दे !
तन मन रंगले न् रंगले ध्यान
असा उधळ एकच रंग होवु दे !
एक नाद एक ताल विश्व भाव
सकलांत सूर सुमधुर नांदू दे !
प्रेम सुगंध प्रेम तरंग भु वरी
अलवार अखंड मुक्त वाहू दे !
©शिवाजी सांगळे
मो.९५४५९७६५८९
शोध आणि बोध
आपण सगळे तिर्थाटन करतो, यात्रा करतो त्या दरम्यान मंदिरात जातो, का बरं जातो आपण? कारण परंपरेने काही धार्मिक गोष्टी आपल्याला वारश्यात प्राप्त झालेल्या आहेत, कधी त्याचे पालन करायचे म्हणून तर कधी श्रद्धा म्हणून, पण त्या त्या ठिकाणी खरोखरच परमेश्वर आपल्याला दिसतो, भेटतो का? यावर माझ्यामते उत्तर नाही असेच आहे... कारण परमेश्वर हा तुमच्या आमच्या ह्रदयात वसलेला आहे, अशाच काहीशा भावना गीतकार वंदना विटणकर यांनी आपल्या गीतातून व्यक्त केल्या आहेत... “शोधिशी मानवा, राऊळी मंदिरी, नांदतो देव हा, आपुल्या अंतरी”
आपल्या पैकी किती जण पिठापूरमला जाऊन आले आहेत? कसा अनुभव आहे तिथला?
पुष्पदंत विरचित शिवमहिम्न स्तोत्राचा मराठी समश्लोकी अनुवाद
(१ ते २९ श्लोक शिखरिणी वृत्तात आहेत)
मराठी अनुवादः नरेंद्र गोळे २०१८११०७
१
महिम्नः पारं ते परमविदुषो यद्यसदृशी
स्तुतिर्ब्रह्मादीनामपि तदवसन्नास्त्वयि गिरः
अथाऽवाच्यः सर्वः स्वमतिपरिणामावधि गृणन्
ममाप्येष स्तोत्रे हर निरपवादः परिकरः
.
तुझा ज्ञात्यांनाही गवसत नसे पार म्हणता
स्तुती ब्रम्हादींची उचित न ठरे ज्ञान नसता
मला वाटे गावे अवगत जसे स्तोत्र तव ते
शिवा स्वीकारावे हृदगतच माझे सरस हे
