बेधुंद

भिजवुन टाक रात्र आसवांनी सारी
उद्या पुन्हा नवी पहाट आहे

सोबतीला नसेल कुणी तर चाल एकटा
एकटाच चालण्य़ाची ही वाट आहे

शब्दांचे उष्ण शिसे वितळुन जाता कानी
सोसुन ऎक सारे जरा, तु धीट आहे
एकटाच चालण्याची ही वाट आहे

ना कुणी असे तुझा इथे, सावलीच फक्त आपुली
काळॊखाला सोड जरासा पुढे साराच थाट आहे
एकटाच चालण्य़ाची ही वाट आहे

आपलाच हात हाती घेऊन धाव जरासा
उर फुट्णार तरी कसा, रस्ता सपाट आहे
एकटाच चालण्याची ही वाट आहे

दे साद अशी जी पोहोची आकाशाला
विजांपेक्षा मोठा तुझा झगमगाट आहे
एकटाच चालण्याची ही वाट आहे

वेळ रात्रीचे ११ ,

डॉ.रावते आपले क्लिनीक बंद करुन निघण्याच्या तयारीत होते,सायंकाळ ची ओ.पी.डी. संपली होती,त्यांनी श्यामला , त्यांच्या कंपाऊंडरला, क्लिनीक चा मुख्य दरवाजा बंद करायला सांगितले,नर्स व रिसेप्शन वरची मुलगी दोघेही थोड्या वेळापुर्वीच पेशंट संपले तसे घरी गेले होते.डॉ.रावते दोन मिनीटे खुर्चीत बसुन उद्या लागणार्या पेशंटचे रिपोर्ट लॉकर मध्ये ठेवत होते,ते काम संपले,आता ते रिसेप्शनिस्ट ने आणून दिलेले पैसे मोजत होते.

रस्त्याने जाता येता रोज दिसतात ती दुकाने
सुंदर सजावट आणी काचेची तावदाने

कधी तुला आवड्तात त्यात सजवलेली दागिने
मागतेसही कधी माझ्याकडे त्यातली काही प्रेमाने

पण नेहमीच दगा दिला मला या कमजोर खिशाने
तुही विसरुन जातेस लगेच सारे हसत मुखाने

फक्त बघत राहतेस सारे डोळेभरल्या आनंदाने
मीही चालत राहतो सोबत गुढ मुकपणाने

मला अबोल बघुन सारे बोलते तु नजरेने
सांगतेस मला ते काहि नको,फक्त तु रहा असाच सोबतीने

घेईन सारे प्रिय तुला जे ,सांगतो मिही हिमतीने
तुही दाखवतेस विश्वास मजवर सुंदरश्या मिठीने

बेधुंद

हे एक बरं झालं तु निघुन गेलास
माझा मार्ग मला मोकळा केलास

उगाच घुट्मळत राहिला असतास
आणी सगळ्याची जाणीव करुन देत राहिला असतास

वर या जाणीवांनी जिव नकोसा केला असता
आणी तुझा भार मला पेलवला नसता

आता मी डोळे मिटुन सारे बघु शकतो
सगळ्याच जाणीवा बोथट करुन घेउ शकतो

तु असतास तर ह्रुदय धडकवलं असतं
अन्याया विरोधात कधी भडकवलं असतं

आता मी सारे काही ऎकुन घेतो
मनाचे सारे आवाज दाबुन टाकतो

तु होतास तेव्हा कशावरही लगेच पेटवायचा
कुणासाठीही डोळ्यांमध्ये अश्रु दाटवायचा

तु असतास तर ही लबाडी कुठे खपली असती
लाज, लज्जा ,शरम का अशी लपली असती

असही अंतरात्म्याचं ईथे कामच काय होतं

भाग १ वरुन

डॉ.देसाई आपल्या अलिशान दालनात आरामखुर्चीत बसले होते .मुंबईच्या फोरेन्सिक प्रयोगशाळेची सुत्रे नुकतीच त्यांच्याकडे सोपवण्यात आली होती.एका कर्त्बगार व्यक्तीकडे ही जबाबदारी आल्याने तेथील व्यवस्थेत एक प्रकारची नवीन उर्जा संचारली होती.या आधीचे तेथील प्रमुख देखील अत्यंत नावाजलेले फोरेन्सिक तज्ञ होते पण ते सेवानिव्रुत्त झाले आणी जबाबदारी डॉ.देसाईंकडे सोपविण्यात आली.खरे तर ही प्रयोगशाळा पाश्चात्य देशांच्या तुलनेत सोयी सुविधांच्या बाबतीत मागासच होती पण सगळया अड्चणींवर मात करुन तेथील तज्ञ आपले काम चोखपणे बजावत होते.प्रयोगशाळेत विविध प्रकारचे विभाग होते ज्यात वेगवेगळे तज्ञ काम करीत होते ,त्यात पिण्याच्

तुझी वाट् बघण्यात् संध्याकाळ् सरुन् जाते
रोज् माझ्या मनाचे गाणे हवेत् विरुन् जाते

एकटेपणाला सोबत् घे‌ऊन् ही सांज् रोज् मला भेटते
तुलाही येत् असेल् माझी आठवण् उगाच् तेव्हा वाटते

कधी आठवुन् एखादा क्षण् मन् उगाच् कासावीस् होते
तु नसतांना देखील् मन् तुझेच् हो‌ऊन् राहते

रोज् नवी संध्याकाळ् तुझी नवी आठवण् देते
येशील् तु कधीतरी मन् उगाच् ग्वाही देते

सारे काही आलबेल् असते एक् मला सोडुन्
मन् मात्र् वेडं होते तुझी आठवण् काढुन्

सगळा हा खेळ् चालतो फक्त् एक् तुझ्यासाठी
एकांत् हा करत् राहतो मनाला सोबत् प्रेमापोटी

दिवेलागणीला मन् एकट्च् घरी परत् येते