निसर्गाच्या गप्पा (भाग २२)

जमल्यास हे वाचणे - http://www.maayboli.com/node/51480 आशीर्वचन - वृक्षराजाचे !!

जिंजर लिली हा खासच प्रकार दिसतोय.

बाकी बिशप विड्स सारखीच फुले गाजर, बडीशेप वगैरेंना येतात.

शशांक, छान लिहिलंयः-)

हे एका कुंडीत आपोआप उगवले आहे...
मोहरी वाटते आहे..

मोहरीच आहे. एकच झाड आहे म्हणून एका फोडणीपुरत्या मोहर्‍या होतीलच. जास्त झाडे असती तर सरसोंका साग झाला असता

दिनेश दा अगदी अगदी...

अरे व्वा.. घरच्या मोहरी ची फोडणी..

हो हो दिनेश घेऊन ठेवते अंक..

आता शशांक चा लेख वाचते

दिनेशदा,

मारुती चितमपल्ली ह्यांनी कोल्हाचे एक उदाहरण दिले आहे की कोल्हा हा किती दुष्ट असतो तो चतुर माकडाला देखील फसवतो. माकड एकदा झाडावर चढले की कोल्हाला तिथवर काही पोहचता येत नाही. अशावेळी कोल्हा झाडाभवती गोल गोल फिरतो जेणेकरुन माकड त्याची आपल्या स्वभावानुसार नक्कल करुन वा कोल्हाकडे गोल गोल बघून घेरी येऊन शेवटी खाली पडतो. मग कोल्हा त्याची शिकार करतो.

कधीकधी मला वाटत प्राण्यांना काल काय घडले हे आठवत नसावे. नाहीतर जिथे वाघ सिंहासारखे शिकारी प्राणी आहेत तिथे हरिणे कशी राहिली असती.

आमच्या घरचा यंदाचा तुलसी विवाह

मानुषीताई, मस्तच तुळशीचं लग्न पाहून कित्येक वर्षं झाली. आजोळी मागच्या अंगणात वृन्दावनापाशी होत असे. अंगण नव्याने सारवले जाई.

मानुषीताई - मस्तच! बोर भाजी आवळा कृष्ण देव सावळा.

धन्यवाद जागु,,,

बी छान उदा..

मनुषी ताई मी या फोटोची वाटच बघत होती..:)
इकडे तुळशी वॄंदावन / कुंडीवर विवाहा समयी,
बोर भाजी आवळा! कृष्ण देव सावळा!
असे लिहायची पद्धत आहे..

अरे व्वा, बी एकदम माझ्या मनातलेच लिहिले..

अश्विनीके क्रेडिट गोज टु "धाकटी जाऊ"! आणि अर्थातच शरद( काम करणारा मुलगा).........तो सगळी तयारी करून देतो , रांगोळीसकट!
धाकटी जाऊ हे पिक्चरचं नाव वाटतंय ना...:फिदी:
बोर भाजी आवळा! कृष्ण देव सावळा!
>>>>>>>>>>>>> कित्ती गोड आहे हे ............सायली! पुढील वर्षी शरदला हेच लिहायला सांगीन कुंडीवर!

सायली, आपल्याकडे विदर्भात गेरुनी तुलसी वृंदावनावर हेच लिहितात.. बोर भाजी आवळा कृष्ण देव सावळा. ही
भाजी सांग बघू कुठली असते?

धाकटी जाऊ हे पिक्चरचं नाव वाटतंय ना...>>>> हो ना आणि थोरली जाऊ पायठणीवर उभी/बसून देखरेख करतेय असं पण डोळ्यासमोर येतंय

बी, हरबरा असतो ना..... आणी लग्न लागल्या वर कृष्णाच्या आंगावर बोरं आणि आवळा टाकतात ना! अक्षदांसोबत..

मनुषी ताई

आणि थोरली जाऊ पायठणीवर उभी/बसून देखरेख करतेय असं पण डोळ्यासमोर येतंय डोळा मारा>>>>>>>>>>>>

मला पण तुलसी विवास बघून बरीच वर्षे झाली.. गोव्याला मोठ्या उत्साहात होतो तो सोहळा. सरकारी उत्सव पण असतो. ( तुलसी विवाह नावाचा चित्रपटही होता, त्यात जयश्री गडकर होती बहुतेक )

बी, ते खरे आहेच. आणि प्राण्यांना विस्मरण होते त्यापेक्षा तसे केले नाही तर त्यांना जगणे वावरणेच कठिण होईल. आणि तसेही एकदा वाघाने शिकार केली कि तो उगाचच बाकिच्या प्राण्यांना त्रास देत नाही. एकंदर तो आयुष्याचा भाग म्हणून त्या प्राण्यांनी स्वीकारला असावा,

इस्रायली संत्रे !

माझ्या किचनमधेच आता उन येते. ( ३० सप्टेंबरपासून ) त्याचा फायदा घेत वाढवलेली लसणाची पात.

दिनेश दा संत्रे केवढे रस कोशींनी भरलेले दिसते आहे आणि रंग पण छान नेहमी पेक्षा गडद आहे..
लसुण पात छानच..

दिनेश पोपटी ग्लासतली पोपटी पात आणि तळातली काळी माती चित्र एकदम छान!

सायली, अगदी बरोबर. मला हरबर्‍याची भाजी खायला फार आवडते. ह्या भाजीला मीठ घालावे लागत नाही. ही भाजी धुवावी सुद्धा लागत नाही. म्हणजे कृतीमधे ही भाजी न धुता करा असे जुने माणसे म्हणतात. पण हल्ली बाजारात भाजी विकत मिळते म्हणून धुवावीच लागते. आता ह्या भाजीचा छान हंगाम आहे. मला राजुरची आठवण येते आहे.

दिनेशदा, ह्या पातिचे काय करणाप? पुण्यात ही पात छान बाहेर बाजारात मिळते. मी पुण्याला गेलो की ही पात बाजारात शोधतो.

सुदुपार! माझी सुप्रभात ह्या पाहुण्याच्या दर्शनाने झाली!

बी, मी हि पात तोडायचे धाडस केले तर वापरेन ना ? तूमच्याकडचे याचे छान छान पदार्थ माहीत आहेत, पण असे स्वतः लावलेल्या झाडाची पाने खुडणेच माझ्या जीवावर येते.

हरभर्‍याच्या पानावर एक खास आंबट पदार्थ असतो. त्याची चव भाजीत उतरते. शेतातून ताजी ताजी खुडली तर छान. मुंबईत रस्त्यावरच्या धुळीने भरलेली असते हि.
माझ्या आजोळी सुकवूनही ठेवतात भाजी ही, हरभर्‍याचे शेंडे खुडले तर जास्त घाटे लागतात त्याला. म्हणून मुद्दाम खुडतात ही.

वा वा, सुंदर सगळंच.

तुळशीचं लग्न, फुले, संत्री, लसूण पात, पक्षी (नाव काय).

हरभर्‍याहुन आठवलं.
लहानपणी एकदा माझ्या आत्याच्या गावी (निफाड, नाशिक) गेलो होतो. आत्याची भरपूर शेती होती. एकदा आम्ही रात्री शेतावर असलेल्या घरात खिचडीचा बेत केला होता. खिचडीची तयारी घरातील महिला मंडळ करत होते. थंडीचे दिवस होते. दिवस मावळुन अंधार पडल्यावर शेतात काम करणार्‍या मुलांनी शेतात जाऊन ताजा हरभरा आणला, एकत्र केला आणि त्याच्याभोवती जाळ लावला. आम्ही त्या शेकोटीच्या भोवती बसलो. थोड्यावेळाने त्यांनी तो जाळ विझवला आणि आम्हाला त्यातील हरभर्‍याचे दाणे निवडुन खायला सांगितले. त्या जाळातले हरभर कसे खायचे म्हणुन मी अडुन बसलो. त्यातील एकाने मला दाणे निवडुन दिले आणि त्याची जी काय अप्रतिम चव लागली ती आजतागायत पुन्हा नाही चाखता आली. नंतर मात्र मी हाततोंड (राखेने ) काळं होईपर्यंत, एक एक दाणा शोधुन शोधुन खात होतो. ते हरभर्‍याचे दाणे आणि रात्री थंडीत गरमागरम दाल खिचडी (शेंगदाणे घातलेली), चुलीवर भाजलेला पापड लोणचं हे कधीच विसरू शकत नाही.