अभंग, शहर, जथा आणि मी!

आधीही आवडलेलं आणि आताही.

मागच्या कार्तिकी एकादशीला आळंदीला वारकर्‍यांचा सोहळा बघण्याचा योग आला होता. तेव्हा एका चिमुकल्या वारकर्‍यांने 'विठठल नामाचा' हे भक्तीगीत गाताना एका वेगळ्याच धुंदीत घेऊन गेला. भगवंताचे ते नामस्मरण खरोखर अंतर्मुख करणारं होतं. दुर्दैव इतकंच होतं कि त्या चिमुकल्याला हे बरबटलेलं जग पाहण्यासाठी दृष्टी नव्हती पण त्याच्या गाण्यातल्या आलापाची झेप मात्र ... !

भगवंताचे आर्त नामस्मरण सुरू झाले कि कातळही कड्याकपारीतून पाझरू लागतो म्हणतात ना ते खरंच आहे.

छान अनुभव लिहिलात.

पुर्वीही आवडलं होतं

प्रचंड आवडलं हे मनोगत...
हे खरे वारकरी... सच्च्या दिलाने गाणारे, पांडुरंगाकडे जाणारे आणि सोबत आपल्यालाही घेऊन जाणारे.
प्रसंगाचं वर्णन अतिशय सुरेख केलं आहेस, गाऊनमधली तु, पाणि जाणार आहे पण तरिही खाली जायचं आहे अशा द्विधा मन:स्थितीतला तुझा चेहरा, ते वारकरी सगळं सगळं डोळ्यासमोर उभं राहिलं..

पुलेशु!!!

नी, छान लिहिलय.
कधीकधी रेल्वेगाडीत असे भजनी कलाकार भेटतात. ते केवळ स्वतःच्या आनंदासाठी गातात.
एकदा मी शालू माझा रंगाने भिजला, हि गवळण ऐकत इतके भान विसरलो कि स्टेशनवर उतरायचेच विसरुन गेलो.

नी, काय एकेक आमच्यावर बॉम्ब टाकते आहेस भन्नाट लिहून. हल्ली तर रोज सकाळी वाचायची सुरुवात तुझ्या लेखनाने होतेय. जरा पुरवून पुरवून टाक गं बाई. एकदम नको संपवू सगळं.
हे तर जबरीच लिहीलं आहेस. सगळं चित्र डोळ्यासमोर उभं राहीलं.
आणि बाईसाहेब, सगळे म्हणाताहेत तसं त्या लेखनस्फूर्ती देवतेची जरा आराधना करा बरं, नवीन येऊद्या अजून जबरी.

वा.. सुरेख लिहिलय.. डोळ्यांसमोर चित्र उभं राहिलं..

खुप सुरेख

भवसागर बिगर तरून जाण्यापेक्षा एंजॉय करण्यात मला मजा येते... मनाची शांती बिंती मिळण्यापेक्षा अस्वस्थता मला जास्त इंटरेस्टिंग वाटते... अशी मी व्यवस्थित षड्रिपूंनी बरबटलेलीच व्यक्ती आहे. >> नीरजा, अगदी नेमके शब्द ! मस्त लिहिलं आहेस.
कालच ह्या विषयावर नवरा, साबा आणि मी अशी चर्चा ( की वादावादी !) रंगली होती. साबा कट्टर जैन. मग फक्त जैन धर्मच कसा मोक्ष मिळवून देऊ शकतो हे त्या पटवून देत होत्या.
आणि माझा बेसिक प्रश्न होता.....मोक्ष हवाच्चे कुणाला ?
काय वाईट आहे आयुष्यात ? पुन्हा जन्म घेऊन ह्यावेळी राहिलेलं सगळं जगून घ्यायचं......शेवटी दोघांनी माझ्याकडे तु.क. टाकून विषय संपवला !

....अवांतराबद्दल सॉरी गं.
वारकर्‍यांचा नामाचा गजर मात्र खरंच भान हरपवून टाकतो !

डोळ्यापुढे उभं राहीलं द्रुष्य, मस्त लिहीलयस

छान लिहिलंय . दृश्य उभं राहिलं डोळ्यांसमोर.

<रस्त्यावर पैसे मागायला येणार्‍या विविध लोकांबद्दलचे सगळे संदर्भ माझ्या शहरी आणि बंद डोक्यात चमकून गेले.> अगदी नेमकं.
गेल्यावर्षी आमच्या भागात वारकरी , वासुदेव असे लोक नेहमी यायचे. तेव्हा बहुभाषिक वस्तीत यांना भिकारी समजलं जात असेल का असा प्रश्न पडून वाईट वाटायचं.

<एक मात्र झालं त्यांना बघितल्यानंतर ते दिसेनासे होईपर्यंत त्यांचं गाणं ऐकलंच नाही मी> खरंच.

नी,ललित आवडलं.

एक मात्र झालं त्यांना बघितल्यानंतर ते दिसेनासे होईपर्यंत त्यांचं गाणं ऐकलंच नाही मी.

हे फारच पटलं.नको त्या वेळी डोक्यात विचारांची इतकी गर्दी होते की एखाद्या छानश्या गोष्टीचा धड आनंद घ्यायलाच
जमत नाही आपल्याला.

सुरेख लिहिलयस, आवडलं.

छानच लिहीलस.

शेवटच्या वाक्याला 'अगदी अगदी' होत होतं माझंही.

मस्त वाटलं वाचून.
आणि मवाला अनुमोदन. पोतडी अशी एकदम नको रिकामी करू. एकेक दागिना काढ त्यातला.
(सगळे एकदम संपवलेस तर खनपटीला बसून नवीन घडवून घेऊ! आम्हाला काय, बरंच आहे एका परीने!)

व्यवहारी पातळीवरून जगता जगता अचानक त्या स्वरातील आर्जवामुळे जी व्याकुळता नीधप याना नंतर स्पर्शून गेली तिचेच भावात्मक रूप या लेखात नेमकेपणाने उतरले आहे. कुणीतरी कशासाठी 'पैसे मागत आहे' ही बाब सध्याच्या धकाधकीच्या जीवनशैलीमुळे विचित्र वाटत असल्याने वारकर्‍यांचा पुकारही आपल्यात रूक्षता निर्माण करतो हे जरी खरे असले तरी नंतर दुसर्‍या व्यक्तीला (इथे नवरा) निरोप देऊन काही प्रमाणात का होईना पैसे पोचते करून मानसिक टोचणी कमी करण्यात लेखिकेला जे यश लाभले यातच त्या समाजाप्रती त्याना वाटणारी ओढ स्पष्ट होते.

अनेक प्रसंगी आपण आदर्श समाजाची (युटोपिआ) कल्पना करतो. वर उल्लेख केलेल्या वारकर्‍यांचे तल्लीन होऊन गाणी म्हणत पुढे जात राहणे आणि त्याचवेळी त्याना आपण काही तरी आर्थिक स्वरूपात मदत करणे गरजेची आहे ही भावना मनी उमटणे हे देखील एका युटोपिआचेच लक्षण आहे.

(अवांतर ~ हा लेख वाचत असताना का कोण जाणे मला पु.लं.च्या "एका मोर्चाची गोष्ट" आठवली. तोही असाच एक विषण्ण करणारा अनुभव आहे.)

सुंदर.