कुलंगशी कुस्ती ..... अन माबोसंगे मस्ती....

गुहेच्या पुढे दोन-तीन पाण्याच्या टाक्या लागल्या.त्यातीर थंडगार पाणी पिऊन मस्त वाटल.थोडी तरतरी आली.
पाण्याचे टाके आणि मागे किल्ल्याचे भग्न अवशेष....

पोटात कावळे ओरडायला लागले होते.चुल पेटवण्यासाठी माबोकर शर्थीचे प्रयत्न करत होते.अथक प्रयत्नानंतर शेवटी एकदाची चुल पेटली.गिरिविहारांनी खिचडी बनवण्याची रेसीपि (बायकोनी दिलेली ) आणलेली होती.यो ,इंद्रा,मल्ली,गिरी जेवण करण्याच्या कामगिरिवर होते.तर बाकिचे माबोकर कंटाळलेले होते.सुन्याची तब्येत अजुन खराब झाली होती.तो गुहेच्या वर जाऊन औषधाची गोळी खाऊन पडला होता.
गडावर सावलीसाठी अस एकही झाड नव्हत.तशाच उन्हात दगडाची उशी आणि खडकाचा बिस्तर करुन पाठ टेकविली.ऊन-सावलीचा खेळ चालु होता.सावली आल्यावर बर वाटायच.मस्त एक डुलकी काढली.
तोपर्यंत खिचडी तयार झाली.खिचडी,ब्रेड-जॅमची पोटात भर टाकल्यावर थोडेसे हायसे वाटले.
जेवणानंतर अजुन एक डुलकी काढल्यानंतर आता थोड फ्रेश वाटु लागल.

गडावर फेरफटका मारायला निघालो.गडाच्या पश्चिम बाजुच्या टोकावर आम्ही चालत निघालो.गवत खुप वाढलेले असल्यामुळे जपुन पाय टाकावा लागत होता.बाजुलाच चार हजार फुट खोल दरी होती.हिरव्या गवतात फुललेली पिवळी फुल छान दिसत होती.

याला छोटा कुलुंग म्हणतात असे यो ने सांगितले.

हिच ती दरी... खालच्या दरीचा आकार यु अक्षरासारखा भासत होता.
(फोटोत नीट निरखुन बघितल की तुम्हाला एक पेंग्विनसारखा पक्षी दिसेल.त्याच्या पोटावर पांढरा रंग होता अन त्याचे पंख काळ्या रंगाचे होते.या पक्ष्यांचे थवेच्या थवे या दरीखोर्‍यातुन विहार करत होते.अस वाटत होत की आपल्याला पण यांच्यासारखे उडता आले असते तर किती मजा आली असती ना....)

कुलुंगचा हे भव्य रुप पाहुन डोळ्याच पारण फिटल.

कुलंगचा हा कोकणकडा....

सुर्य आता आमचा निरोप घ्यायच्या तयारीत होता.मग आम्ही गुहेकडे परत वळलो.

गिरी म्हणाला अंघोळीला जाऊया ...मग काय आपल्याला पण तेच पाहिजे होते.सुर्य परागंदा होण्याआधी स्नान उरकुन घेऊया.मी ,गिरी अन विन्या गडाच्या पुर्वेला जेथे पाण्याची सात-आठ टाकी आहेत तेथे पोहोचलो.पाणी मस्त थंडगार होत.थोड शेवाळ होत.मला पोहता येत असल्यामुळे मी पहिली उडी मारली अन पाण्याचा अंदाज घेतला.जवळ-जवळ दिड पुरुष खोल पाणी असेल.गिरी अन विन्यानी काठावरुन संध्यास्न्नान केल.तोपर्यंत चहा तयार झाला होता.

चहा-बिस्किटे खावुन सुर्यास्ताचा सोहळा बघत बसलो.

.................................................................

सुर्य गुडुप झाला.आता गडाला काळोखाने आपल्या मिठित घेतले.आता चांगलाच गारवा जाणवु लागला होता.मी तर थंडीसाठी काहि आणले नव्हते.विन्याने त्याच्याजवळ असलेले जास्तीचे विंगसुटर मला दिले.(खरच धन्यवाद).वन,टू,थ्री,फोर...स्टार्ट.रातकिड्यांनी एकसुरात ओरडायला सुरुवात केली.अन आमच्या मैफिलीची सुरुवात झाली.जेवणाची आधिच तयार करुन ठेवली होती.(रेडी टु इट) मग काय गुहेच्या समोरच गोल रिंगण करुन बसलो.कॅम्प फायर तर करु शकत नव्हतो.कारण जेवणासाठी लाकड मुश्किलीने पेटली होती.
मग एक मेणबत्ती मध्ये ठेवली.(हवा लागु नये म्हणुन सर्व बाजुंनी पाण्याच्या बाटल्या लावल्या होत्या.)
आकाशात टिमटीमणार्‍या चांदण्यानीसुद्धा हजेरी लावली.खर सांगु का मी कवि ना गायक... मग मी फक्त एक श्रोता बनलो.विन्याने गाण्यांनी सुरुवात केली.लावणी,मराठी-हिंदी गाण्यांवर आम्ही डोलु लागलो. हबाच्या गावरान कवितांनी त्यात जोश भरला.प्रगो,सुकी अन यो च्या कवितापण ज्याम भारी,किश्याचे किस्से,अन माबोवरची खमंग महाचर्चा असा सांग्रसंग्रहीत कार्यक्रम पार पडला.(बाकी जास्त काय लिहित नाही.हबाच्या लेखात सगळ्यांचे पोस्टमार्टम झालेय म्हणुन....)
राजमा-चावल,पनीर मक्खनी आणि ब्रेड असा मस्त बेत जेवणासाठी होता.

जेवण झाल्यावर कुठे झोपायचे असा सवाल सगळ्यांना पडला.गुहेत तर पाणी साचल होत.गुहेच्या वरती मोकळी जागा होती.पण थंडीने कुडकुडलो असतो.गवत जास्त असल्यामुळे सरपटणार्‍या जनावरांची जास्त भिती होतीं. दव पडल असत तर अजुन प्रॉब्लेम झाला असता.नाय हो करत शेवटी गुहेच्या समोरच्या जागेतच आम्ही लवंडलो.कॅरीमॅट वैगेरे आणली नव्हती.म सुन्याने आणलेल्या कॅरिमॅटवर जागा करुन झोपलो.येव्हढ्याशा जागेत आम्ही सात (सुन्या ,मी,माझ्याबाजुला गिरी,इंद्रा,मल्ली ,यो अन विन्या)जण कसेबसे मावलो.अक्षरशा एका कुशीवरुन दुसर्‍या कुशिवर वळताच येत नव्हत.बर झाल निदान थंडी तरी लागणार नाही.आतल्या किचनमध्ये (जेवणासाठीची छोटी गुहा)सुकी, ह बा, प्रगो नि प्रणव कवळे पहुडले होते.पायाच्या खालच्या जागेत प्रताप अन किश्या होते.
वरती आकाशात चांदण्यांनी खेळ मांडला होता तर आत किचनवाल्या माबोकरांनी मर्डर(गोमेचा)केला होता.
त्यानंतर जवळ-जवळ अर्धा तास ह.ह.पु.वा. झाली.प्रगोने जी त्याच्या भंडारातुन विनोदाची पखरण केली.
(खरच फुल पैसा वसुल....)

सकाळी साडे-पाचचा गजर लावला.कधी निद्राधीन झालो कळलच नाही.पहाटे साडे-पाचला जाग आली.
यो,विन्या, सुकी, किश्या, प्रगो, आणी मी असे आम्ही माबोकर सुर्योदय बघण्यासाठी गडाच्या पुर्वेला असलेल्या टोकाकडे कुच केले.वाढलेल्या गवतातुन माग काढित आम्ही त्या टेकाडावर पोहोचलो.
सुर्योदय व्हायला अजुन अवकाश होता.लाल-तांबड्या रंगानी आसमंत भारुन टाकला होता.

सुर्योदयाच्या प्रतिक्षेत असलेले मायबोलीकर.....

.............................................................

बर्‍याच वेळ झाला तरी सुर्य वर डोक काढायला वेळ लावत होता.मग मी आणि प्रणव तेथुन थोडे पुढे गेलो.त्या टेकडिच्या थोडे खाली उतरलो.तेथुन 'C' च्या आकाराचा अलंग आणि मदनचा सुळका लय भारी दिसत होता.

येथुन भंडारदरा बॅकवाटर वर बांधलेला घाटघर प्रकल्प दिसतो.तसेच रतनगड आणि आजोबा पर्वताचे दर्शन घडते.
(प्रकाश पुरेसा नसल्यामुळे चित्र बरोबर आल नाही.)

शेवटी एकदाचे सुर्यनारायनणाचे दर्शन झाले.

आपल्या तेजोमय किरणांनी सृष्टीला नवसंजीवनी देणार्‍या या वीराचे हे रुप मनाला खुप आनंद देणारे होते.

तेथुन आम्ही परत त्या टेकाडाकडे माघारी फिरलो.
छोटा कुलंग आणि मोठा कुलंग ची हि जोडी भन्नाट दिसत होती.

पुढे आम्हाला एक घळ दिसली.खाली पाण्याच्या टाक्या दिसल्या.याची रचना अशी केलेली आहे की वरुन पडणारे पाणी या घळितुन थेट त्या टाक्यात जाते.पाण्याचे टाके भरल्यानंतर पुढे गोमुखातुन(त्या काळात केलेले दगडी बांधकाम) पाणी दरीत पडते.वेळेअभावी आम्ही तेथे खाली जाऊ शकलो नाही.

सुर्याच्या कोवळ्या किरणांचा मनसोक्त आस्वाद घेतल्यानंतर आम्ही चहा पिण्यासठी गुहेकडे वळलो.

सुर्याचे तेज आता प्रखर होत चालले होते.चहा-नाश्ता करुन लगेच गड उतरायला लागणार होता.कारण नंतर उन्हाने जास्त त्रास झाला असता.

पुढे या पाण्याने हात-पाय धुवुन घेतले.सकाळच्या विधी उरकुन घेतल्या.

गडावरील काही प्रकाशचित्र...............

चहा-बिस्किट आणि मॅगीची भर पोटात टाकली.सगळ्यांनी आपआपल्या बॅगा पॅक करायला घेतल्या.पाण्याच्या बाटल्या भरुन घेतल्या.सुन्याची तब्येत खुपच खराब होती.त्याला मागुन यो आणी विन्या घेऊन येणार होते.त्याची बॅग प्रणव आणि यो ने शेर केली .आम्ही बाकीचे माबोकर पुढे रवाना झालो.गडाचा निरोप घेताना परत एकदा गडावर नजर टाकली.जेव्हढे डोळ्यात साठवता येईल तेव्हढे साठविले.नजरेनेच कुलंगला कडकडुन मिठी मारली.(दोस्ता ..परत येईन रे मी.)

आता गड उतरताना कस लागणार होता.पहिले दोन पॅच व्यवस्थित उतरायला लागणार होते.एक जरी पाय चुकला तर खाली दरी आ वासुन होती.सरळ उतरायला जमत नव्हत.कारण मागे बॅग खाली टेकत होती.मग क्रॉस होऊन कातळभिंतिचा आधार घेऊन उतरत होतो.तर काहि जण उलटे उतरत होते.

माबोकर हळुहळु खाली उतरत होते.एकदाचे ते रॉकपॅचेस संपले.जशी गड चढताना मजा येत होती.तशीच उतरतनासुद्धा धमाल येत होती.फोनची बॅटरी लो झाली असल्यामुळे उतरतानाचे फोटो काढता आले नाही.आता पुन्हा कारवीचे जंगल सुरु झाले.उंच आणि दाट झाडीमुळे पायाखालच मुश्किलीने दिसत होत.त्यामुळे घसरायला होत होत.तसच बाजुच्या झाडीला पकडुन खाली उतरत होतो.पण कधी- कधी ती रोपटी मुळासकट हातात येत होती.त्याने हाताला खाज सुद्धा लागत होती.जवळ-जवळ सगळ्यांचीच उतरताना घसरगुंडी झाली.शेवटी एकदाचे ते जंगल संपल.सगळे येईपर्यंत एका झाडाखाली थांबलो.सुन्या मध्ये-मध्ये आराम करत येत होता.यो आल्यावर त्याने सांगितले की गिरि पडला होता.कारवीच्या झाडांमुळे वाचला.एक-एक करत सगळे तो पॅच पार करुन आले.मोकळ्या जागेत श्वास घेत होतो.कुणाची किति-किति घासलेय (पँट) ते बघत होते.एकाची तर फाटली (पॅंट)होती.अर्धा गड उतरलोय पण पुढची वाट शोधावी लागणार होती.

मामाने आम्हाला येथेच आणुन सोडले होते.येथुन मामाने आणलेल्या वाटेने न जाता गडाच्या मुळ वाटेने उतरायचे होते.येताना आम्ही खुणा लक्षात ठेवल्या होत्या.या वाटेनेसुद्धा पुर्ण उतार होता.एका पॉईटला तर
ही वाट दरीत जातेय का अस वाटल.मग मी पुढे जाऊन चेक केले.झाडे तोडण्याचा आवाज येत होता.खाली गावातल्या बाया लाकड तोडत होत्या.अजुन पुढे गेल्यावर त्या कड्यातुन खाली उतरायला कोरलेल्या पायर्‍या दिसल्या. हो म्हणजे आपण बरोबर चाललो होतो.प्रत्येकवेळी पुढचा माबोकर उतरल्यानंतर मागच्या गड्याला सांगत होता.(येथे पाय ठेव,पुढे घसरण आहे) अस एकमेकांना सहाय्य करुन आम्ही तो कडा खाली उतरलो.

चढताना आम्ही जिथे पहिल्या ठिकाणी थांबलो.तिथेच त्या झाडाखाली विसावा घेतला.झर्‍याच पाणी पिऊन तृप्त झालो.मी आणलेले भडंग(कुरमुरा,चिवडा मिक्स) आणि खाकरा खाऊन पोटाला थोडा आधार दिला.जवळजवळ साडेतीन-चार तासांमध्ये आम्ही खाली उतरलो.

घाबरतात तर सगळे,फाटते तर सगळ्यांचीच....पण भीतीच्या पुढे..काय ?
भीतीच्या पुढे ....आपले मायबोलीकर
हो तो जो मागे दिसतोय ना तोच कुलंग सर करुन आलोय. नाद करायच नाय काय........

(फोटो: विन्याच्या कॅमेरातुन..)

घामाने अंग ओल झाल होत.मग या ओढ्यातच मस्त डुंबुन घेतल.

आम्ही अंघोळ करत होतो तोवर सुन्या,मल्ली आणि यो पुढे गेले.त्यांना जेवणाची व्यवस्था करायची होती.सुन्याला दवाखान्यात न्यायच होत.आता परत तंगडतोड सुरु झाली.गडाच्या पायथ्यापासुन ते गावापर्यंत चार-पाच किमी अंतर असेल.खर म्हणजे हे अंतर चालायच जिवावर आल होत.पाय ओढत कसेतरी गावात एकदाचे पोहोचलो.जेवणाची आधिच ऑर्डर दिली होती.बटाट्याची भाजी ,वरण-भात असा बेत होता.मस्त जेवण झाले.येथुन एस.टी होती.पण राजुरपर्यंतच होती.मग विन्या आणि मल्लि यांनी टेंपो ठरविला.कुलंगला शेवटचा बायबाय करत टेंपोतुन कसार्‍याला निघालो.

कसार्‍याला संध्याकाळी पाच-साडेपाचच्या दरम्यान पोहोचलो.परतीची तिकिटे काढली.रविवार असल्यामुळे गर्दी होती.तेव्हढ्यात ट्रेन आली आणि आमची धावाधाव सुरु झाली.शेवटी मालडब्यात मायबोलीकरांनी जागा पकडली.मग पुन्हा मैफिल सुरु झाली.विन्याच्या झकास लावण्या,त्याला हबाची साथ आणि ज्याची सर्व आतुरतेने वाट पहात होते,ती आली....तीच ती धावत्या लोकलमध्ये नाचली ती अप्सरा......
मग काय उडत्या गाण्यांच्या चालीवर सुरु झालेली यात्रा गणपतीच्या आरतीने संपली.

गणपत्ती बप्पा मोरया ...छत्रपती शिवाजी महाराज की जय असा एकच गजर झाला.सर्व आपआपल्या दिशेने निघुन गेले.

राहिल्या फक्त आठवणी...कधी न विसरता येणार्‍या...
खरच हा निसर्ग मनाला वेड लावुन टाकतो ना..
मायबोलीकर ....पुन्हा भेटुया अशाच एका सफरीवर...