मभागौदि २०२५.. निसर्गायण.. कोकणातली मनोहारी पहाट.. मनीमोहोर

छान ओघवते वर्णन. ही पहाट अनुभवल्याचा आनंद घेतला लिखाण वाचून

फार फार सुंदर वर्णन. अक्षरशः पंचेंद्रियांनी भोगला तुमचा अनुभव वाचता वाचता!

शब्दांनी मनमोहक चित्रच उभं केलंत नजरेसमोर

सुंदर वर्णन.
मलाही कोकणातली, घरची सकाळ फार आवडते. सगळ्या सुवासांसहित (चुल्याच्या धुराच्याही).
(तुम्ही लिहिलंय तितक्या पहाटे मी फक्त दिवाळीच्या दिवशी किंवा पुण्यामुंबईला जाण्यासाठी एसटी पकडायची असेल तरच उठले आहे )
रच्याकने, कुत्रा वासावरून नाही का ओळखत नेहमीच्या माणसाला?

मस्त लिहिलय.

आवडली आणि आठवली ती पहाट.

सुंदर पहाट! मला कुठेही नव्या ठिकाणी गेले की पहाटे उठून ते ठिकाण अनुभवायला फार मस्त वाटतं!

अहाहा. चांदण्यांचा खच. दवाची टिपटिप. प्राजक्ताचा सडा. खूप मस्त लिहीले आहे. खरच शांतता अनुभवली.

मस्त. कोकणात इतक्या सकाळी उठल्याचं आठवत नाही. इथे थंडीत फायरप्लेसचा वगैरे वास आला की एकदम कोकणात चुलीवर पाणी तापत असतं त्याचीच आठवण येते.

सुंदर वर्णन. आवडले.

संधिप्रकाश आणि उजाडणे ह्यातली सीमा रेषा फारच धूसर असते. किती ही लक्ष ठेवून राहिले तरी तो क्षण माझ्या हातातून कायम निसटत आला आहे.
>>>> अगदी, अगदी. पोचले हे.

वा! खूप सुरेख. लहानपणी अनुभवलेलं दापोली आठवलं.

........... मोहोराचे दिवस असतील तर त्या गोड वासाने वेडं व्हायला होतं. ह्या सगळ्या संमिश्र सुवासावर कडी करतो तो मागील दारी पाणी तापवण्यासाठी पेटवलेल्या चुलीच्या धुराचा वास. >>>>> हा वास जाणवलाच. वेगळंच रसायन असतं ते.

नितांत सुंदर प्रत्ययकारीवर्णन !

खूप छान लिहिलंय.. सगळं डोळ्यासमोर आलं..

खूप सुंदर!

सुंदर अनुभव.. शब्दचित्र!
झोपाळ्याची किरकिर, प्राजक्ताचा सडा, सुवास, ओल्या गवताचा वास, पाणी तापवण्यासाठी पेटवलेल्या चुलीच्या धुराचा वास
मला आमच्या गावच्या सकाळी घेऊन गेला...
ओटीच्या पायरीवर बसून सकाळच कोवळ ऊन खात बसणे, डोक्यावर दुधाच्या चरव्या घेऊन येणाऱ्या गवळणी... ह्यांची थोडी भर.

नितांत सुंदर प्रत्ययकारीवर्णन ! >>>> +९९९

मस्त!! फिरुन आले पहाटेच्या कोकणात.

मिट्ट काळोख , संधिप्रकाश आणि लख्ख उजेड >>> संधिप्रकाशाचा उल्लेख मी कायम संध्या़काळच्या प्रकाशासाठी ऐकला होता.

अहाहा! मी ही फिरुन आले तुमच्या लिखाणातल्या प्रत्येक जागी

मस्त लिहीले आहे

सुंदर वर्णन.
कोकणातली पहाट नाही अनुभवली कधी, पण लहानपणी खेड्यातली अनुभवली आहे.

आता मात्र शहारातच कुमार गंधर्व चं 'उठी उठी गोपाला..' लावून मी बरेचदा पहाटेच्या शांत वेळी अंधार संपतोय... हळू हळू उजाडत जातं हे अनुभवते घराच्या जवळपास फिरायला जात.
काय सुंदर वर्णन आहे त्या गाण्यात पहाटेच...

अप्रतिम .. अप्रतिम !! मी पोहोचलो गावाला..
बरेच आठवणी जाग्या झाल्या..
बायकोला एकदाच नेले होते आईच्या गावाला. तेव्हा असेच किंचितसे उजाडताच फेरफटका मारायला बाहेर पडायचो. अर्धा तास चालून एक ठिकाणी चहा आणि
वडे मिसळ वगैरे छान मिळायची तिथवर जायचो. खाऊन गप्पा मारून ते वातावरण अनुभवून परत यायचो.. परतीचे अर्धा तास चालणे सुद्धा जीवावर यायचे नाही कारण प्रवासातच सुख होते. आजही ती आठवण काढते त्या गणपतीच्या चार पाचच दिवसांची आणि त्या फिरण्याची..
आईचे गाव कणकवली.

नताशा मी नेहमी सकाळच्या प्रकाशाला ही संधी प्रकाशच म्हणते त्यामुळे लिहिताना जाणवलं नव्हत. पण तुझं बरोबर आहे. सकाळच्या प्रकाशाला काय म्हणतात कोणाला माहिती आहे का ?>>>

नाही तुमच बरोबर आहे.. ते म्हणतात की सूर्योदय सूर्योदया वेळी आणि सूर्यास्ताच्या वेळी जो नारंगी कुसुंबी रंग येतो तो संधी प्रकाशसंधी

इंग्लिश मध्ये कसे डस्क आणि डॉन दोन शब्द आहेत पण मराठीत बहुतेक शब्द आहे संधिप्रकाश...

वा! काय सुंदर वर्णन केलंय ,अगदी डोळ्यासमोर आली कोकणातली पहाट .अजून लेख मोठा असता तरी चाललं असतं .आता उठून कोकणात जावेसे वाटते इतकं सुंदर वर्णन केलाय .तुमच्याकडे एखादा या वर्णनाचा काढलेला फोटो असेल किंवा कोणताही तर टाकाल का.मला तर कोकणाचे फोटोज बघायलाही आवडते.

किती ही लक्ष ठेवून राहिले तरी तो क्षण माझ्या हातातून कायम निसटत आला आहे >> अगदी अगदी

नितांत सुंदर वर्णन!

सकाळच्या प्रकाशाला काय म्हणतात कोणाला माहिती आहे का ?>>> अरुणोदय मला वाटते. सकाळी सुर्य उगवण्या आधी जी लालीमा पसरते तो खरतर. बाकी दोन प्रहरांना जोडणारा संधीकाल - संधी प्रकाश पण बरोबर आहे.

chaan lekh ! sorry for english typing
नताशा मी नेहमी सकाळच्या प्रकाशाला ही संधी प्रकाशच म्हणते त्यामुळे लिहिताना जाणवलं नव्हत. पण तुझं बरोबर आहे. सकाळच्या प्रकाशाला काय म्हणतात कोणाला माहिती आहे का ?>>> tambad phutane, zunjumunju hone ?

सकाळच्या प्रकाशाला काय म्हणतात कोणाला माहिती आहे का. >>> संथीकाल/प्रकाश दोन्हीसाठी वापरू शकतो खरंतर कारण दोन्ही वेळेस दिवस आणि रात्र यांची संधी होत असते.

सकाळच्या सूर्योदयाआधीच्या प्रकाशाला उष:प्रभा अथवा
झुंजूमुंजू झालं असं म्हणतात. संध्याकाळला सायंप्रभा म्हणतात. सकाळी सूर्याआधी उषा येते तर मावळताना सूर्यास्तानंतर संध्या येते.

नंतर सुर्योदयाला स-काळ (हा मूळ संधीकालपासूनच छोटा झाला का माहिती नाही. असावा कदाचित) आणि संध्याकाळ हा शब्द केवळ संध्याकाळसाठी वापरला जातो. (काय वाक्य आहे)