रोमँटिक :- नजारे हम क्या देखे

सुधीररराव खिडकीत वृत्तपत्र वाचत बसले होते. समोर टेबलावर वाफाळत्या चहाचा कप थंड होत होता. खिडकीबाहेर पावसाला उधाण आलेल. रेडिओवरील किशोर कुमारांच्या मधुर आवाजात आणखी एका आवाजाची भर पडली. “अहो ऐकता का ss, आपल घर गळतय, तुम्हाला दरवर्षी सांगत असते, एकदाचा गच्चीला गिलावा करून घ्या...पण तुमच आपल बाई, कश्या कश्यात लक्ष नसत.” वृत्तपत्र वाचण्यात मग्न झालेल्या 'सुधी'च्या कानावर जेंव्हा जयश्री बाईंचे पस्तीस पावसाळे एकासुरात बरसले तेंव्हा सुधीला भान आल. “अगं हो जयु यंदा कर्तव्य होत, त्या नादात राहूनच गेल, पुढल्या वर्षी नक्की करू, तुझी शपथ” आता जयुला समजावण्याचा सुरात सुधीरराव वृत्तपत्राची घडी घालून टेबलावर ठेवू लागले तेवढ्यात बाहेर कुठेतरी वीज कोसळली आणि जयश्रीबाई धावतच येऊन सुधीररावांच्या मिठीत शिरल्या.
तिला मिठीत आवळत सुधीरराव गालातल्या गालात हसत म्हटले, “काय ग जयु, आता एका नातवाची आजी झालीस आणि अजूनही विजेला घाबरतेस. मी नसल्यावर कस होणार तुझ?” तेवढ्यात 'सुधी' च्या मिठीतुन विलग होऊन त्याच्या ओठांवर बोट ठेवत जयु बोलू लागली, “तुमच आपल काहीही, उगा तिन्हीसांजेला असल अभद्र बोलू नका बरं”
जयश्रीबाईंच्या डोळ्यात दाटून आलेल्या आसवांकडे लक्ष जाताच विषय बदलायचा म्हणून सुधीरराव बोलले,“आठवतय का आपण पहिल्यांदा जेंव्हा भेटलो होतो तेंव्हा अशीच वीज चमकलेली, आणि तू पहिल्याच भेटीत अनावधानाने का होईना माझ्या मिठीत शिरलेली. आज छत्तीस वर्ष होतील त्या घटनेला पण असं भासत की अगदी काल-पर्वाचीच गोष्ट आहे. ती पहिली भेट, तो पाऊस, चिंब भिजलेल्या अवस्थेत त्या बस स्टॉप चा घेतलेला आसरा, तुझा तो भिजलेला गुलाबी रंगाचा पंजाबी ड्रेस, तुझ्या केसांवरून पडणारं पावसाच पाणी, आणि माझ्या मिठीतुन विलग होऊन केसांची बट मागे करत लाजेने चुर होऊन माझ्यावर टाकलेला तुझ्या डोळ्यांचा कटाक्ष आठवला की मी पुन्हा पुन्हा तुझ्या प्रेमात पडतो.” पहिली भेट डोळ्यासमोर उभी राहिल्याने लाजतच जयश्रीबाई म्हटल्या, “हो ना, त्या चिंब भिजलेल्या अवस्थेत कुडकुडताना जेंव्हा तुमच्या मिठीची ऊब मिळाली ना तेंव्हा कुठे जीवाला हायस झालं! त्या काही क्षणांच्या मिठीत तुमचे ते वाढलेले हृदयाचे ठोके, माझ्या कानावर पडणारे तुमचे उष्म श्वास, तुमच शहारून आलेल अंग, तुमच्या मिठीची ती घट्ट पकड आठवली की मीही पुन्हा पुन्हा तुमच्या प्रेमात पडते”
सुधीरराव तिच्या डोळ्यांत बघत, “आज इतके वर्ष झाले, आपल लग्न झाल, पोर झाले, त्यांचे लग्न झाले, नोकरी आणि जबाबदारीच्या दलदलीत अडकून पडलो, त्यामुळे असे क्षण पुन्हा जगायला मिळालेच नाहीत बघ. मला माफ करशील, तुला द्यायला मला तुझ्या वाटेचा वेळ देताच आला नाही ग, खूप काही मिस केल मी, पण आता तुला हवा तेवढा वेळ घे, शरीर म्हतारपणाकडे झुकत असेल पण मनाने मी आजही तितकाच तरुण आहे बघ” हे ऐकून जयश्रीबाईंना अजूनच ओशाळल्यागत झाल, त्यांचे लाजेने लाल झालेले गाल पाहून सुधीरराव तिला म्हणाले, “अगं माझा चहा थंड झालाय तेवढा गरम करशील का प्लिज?” तो कप उचलायला जाणार तेवढ्यात विजेने पुन्हा पराक्रम दाखवला आणि जयु पुन्हा सुधी च्या मिठीत शिरली. “बघा ना आज या विजा आपल्याला काय दूर होऊ देत नाहीत वाटतं!” या क्षणाची गोडी वाढवत मागे रेडिओही त्यांना साथ देत गाऊ लागला
“तेरे चेहरे से नज़र नहीं हटती
नज़ारे हम क्या देखें”
©प्रतिक सोमवंशी