"उजाले उनकी यादों के...."

काही गोष्टी, आठवणी, वस्तू अक्षरश: आपलं आयुष्य घडवतात. आणि अंशी आयुष्य बनूनच राहतात.
साधारण तेरा चौदा वर्षापुर्वीची आठवण असेल. मी आणि माझी मैत्रीण एक अतिशय छोटी सदनिका भाडे तत्वावर घेऊन रहात होतो. आमच्या कडे टिव्ही नव्हता. मोबाईल तर तेव्हा फक्त बोलणे यासाठीच वापरात होता किंवा फारतर त्यावर एफ एम रेडिओ चालत असे. विरंगुळ्याचे असे साधन म्हणजे फक्त एक म्युझिक सिस्टिम होती आणि काही मोजक्या सीडीज. त्या उप्पर सतत सुरू असे ते म्हणजे आकाशवाणी पुणे केंद्र (१०१.१)

परिस्थिती यथातथाच होती. अतिशय गरजेच्या वस्तू.. मोजकं सामान, एकच छोटा कॉट.... फक्त नोकरी भक्कम होती आणि एक म्युझिक सिस्टिम हिच त्यातल्या त्यात मोठी चैनीची गोष्ट होती. मैत्रिणीला रेडिओ ऐकायची अजिबात सवय नव्हती. पण मला मात्र सतत आजूबाजूला काहितरी कानावर पडणारे लागायचेच. मग मैत्रिणीलाही हळूहळू सवय झाली.

रविवार म्हटलं की आमची आराम आणि आनंद उपभोगण्याची परिसीमा म्हणजे सकाळी साधारण ८ च्या आसपास उठणे...आणि आरामात एक टेमरूक (मोठा मग) भरून चहा घेणे.. त्याच्याबरोबर असतील तर बिस्किटं, ब्रेड किंवा काही नसेल तर नुसता चहा... रविवारी नाश्त्याला पुर्णपणे फाटा देऊन थेट जेवण (ब्रंच) ला प्राधान्य असे. त्यासाठी शनिवारीच 'उद्या काय करायचे?" या वर चर्चा होऊन मेनू पक्का होत असे.

स्वयंपाकापेक्षा मला स्वच्छ्तेची आवड असल्याने तो विभाग माझ्याकडे, आणि मैत्रिणीला स्वयंपाकाची आवड आणि भलता उरक असल्याने तो विभाग ती सांभाळत असे. चहा आणि पेपर रेंगाळत चाळून झाला की आम्ही कामाला लागायचो. आठवड्याची नेहमीची साफसफाईची कामं, कपडे इस्त्रीला टाकणे, कपड्यांचा रॅक आवरणे (तेव्हा आमच्याकडे तिजोरी सुद्धा नव्हती) घरी चार दोन कुंड्या होत्या त्यातली माती सारखी करणे... इ. कामे साधारण साडेआकरा, पावणेबारा पर्यंत आटोपत. मग रहात त्या फक्त अंघोळी. स्वयंपाकही जवळ जवळ उरकलेलाच असे. अंघोळी उरकेपर्यंत पोटात कावळे ओरडू लागायचे. मैत्रिण कायम पहिल्यांदा अन्घोळ करून जेवण गरम करून ताटं घेण्याच्या तयारीला लागे. बेत आटोपशीर असला तरीही फक्कड असे. बर्‍याचदा भरलेल्या वांग्याची रस्सा भाजी, भाकरी, ठेचा, कांदा आणि सोबत खरपूस भाजलेले शेंगदाणे, आणि शेवटी गरम गरम तूप भात त्यावर अगदीच वाटलं तर थोडी भाजी. जेवण झाल्यावर मात्र दोघींचीही विकेट पडलेली असायची त्यामुळे संगनमताने पाठिमागचे आवरून आम्ही, 'आहा काय जेवलो मस्त गं' असं म्हणून झालेल्या पोटपूजेची भरपेट तारिफ करायचो. रविवारच्या मेनू मध्ये फार फरक होत नसत. भाज्या बदलून कधी पिठ्लं, तर कधी सांडग्याची भाजी इतकाच काय तो फरक असे.

अन्घोळ केल्या केल्या जेवल्याने अर्धवट ओले केस तसेच असत, त्यात जेवण झाल्याने अंगात थोड़ी थंडी शिरे. मग आम्ही पडदे वगैरे ओढून घेऊन. त्या एका छोट्याश्या कॉटवर अंगाची मुटकुळी करून, अंगावर पांघरूण घेऊन, रेडिओ अगदी बारिक आवाजात लावायचो तेव्हा नेमका "उजाले उनकी यादों के" हा कार्यक्रम बरोब्बर सुरू व्हायचा. आमचं रविवारचं वेळापत्रक इतकं भक्कम बसलं होतं की आम्ही कॉटवर आडवं पडून रेडिओ सुरू केला की हा कार्यक्रम सुरू व्हायचा. त्यात विविध संगितकारांनी/गीतकारांनी त्यांच्या कारकिर्दितल्या आठवणी धीम्या आणि धीरगंभीर आवाजात सांगायला सुरूवात केली की आम्हाला गुंगी यायला लागायची. कधी कार्यक्रम सुरू झाल्यावर काही मिनिटांतच मैत्रिण छान पेंगू लागे.. किंवा कधी मी... पण आम्ही दोघींनी तो कार्यक्रम क्वचितच जागं राहून संपुर्ण ऐकला असेल (निदान रविवारी तरी)

आज रविवार आणि मी नेमकी दुपारच्या जेवणात वांग्याची भाजी खाल्ली. रविवार दुपार आणि मला "उजाले उनकी..." ची आठवण नाही आली तरच नवल. आता सर्व बदलले आहे. करमणुकिची खूप साधनं आली, कामाचा प्राधान्यक्रम बदलला... आणि करमणुकिचा सुद्धा. वाटा वेगळ्या झाल्या, स्वत:ची घरं झाली....पण एकत्र रहात असताना "उजाले उनकी यादों के" नं आमचे अनेक रविवार आणि त्या जोडीने आयुष्य पण समृद्ध केलं.

#UnforgottableSundays
#PuneAkashawaniKendra
#LoveUjaleUnakiYadonKe

१२ ऑगस्ट २०१८
वेळ दुपारी १.५३ (1353 hrs.)