वैभव फाटक; मराठी गझल

लाख दु:खे उंबऱ्याशी ठाकली
त्यात तू पेटी सुखाची झाकली

वादळाला जिंकले तेव्हाच मी
नाव पाण्यातून जेव्हा हाकली

दु:ख की आनंद व्हावा, ऐकुनी ?
"थोरली कन्या नको, द्या धाकली"

भार जेव्हा आठवांचा जाहला
मी नव्याने कात तेव्हा टाकली

वाहिली नाहीत ऐसी रोपटी,
रोपटी जी, वेळ येता वाकली

वैभव फाटक ( २४ जून २०१२)

दोस्त दोघे एक मी अन एक तू
मी किती करतो गुन्हे पण, 'नेक' तू

लष्कराची भाजताना भाकरी
विस्तवावर हात थोडे शेक तू

पाहुया मासा अता जातो कुठे ?
फक्त पाहुन वेळ, जाळे फेक तू

का तुझी प्रत्येक मैफिल बेसुरी ?
सूर आळव अंतरी दिलफेक तू

पर्वतांवर जायचे आता तुला
पार केल्या टेकड्या कित्येक तू

( वैभव फाटक - १८ जून २०१२ )

http://vaibhavphatak12.blogspot.in/2012/06/blog-post_18.html

जरी गातो, तरी नाही सुरांचे भान आताशा
जनांचे राहुद्या, माझेच किटले कान आताशा

जरासा स्पर्श करता तू , विडा रंगायचा तेव्हा
अता कळले, मजा का देत नाही पान आताशा

जिभेचे चोचले पुरवायला हॉटेलच्या वाऱ्या
विसरलो भाकरी, खाऊन 'रोटी' 'नान' आताशा

किती होई सुनेला त्रास, सासूच्या रहाण्याने
चरायाला मिळेना मोकळाले रान आताशा

उभे आयुष्य गेले, ताठ बाणा सोडला नाही
भितीने मोडण्याच्या, वाकलेली मान आताशा

नसे खाण्यास काहीही, उपाशी राहतो हल्ली
नशीबी वाढलेले रोजचे 'रमजान' आताशा

-------- वैभव फाटक ( १ जून २०१२) ---------

धीर सोडुनी नकोस हारू जाता जाता..
स्वप्नाला सत्यात उतारू जाता जाता....

किती वादळे घेरून आली अवती भवती..
कलंडणारी नौका तारू जाता जाता....

तेल तूप नेताना नेले धुपाटणे ही..
दैवाला या जाब विचारू जाता जाता....

जगा कळू दे लाख सोसले जीवनभर मी..
आता संकट नको निवारू जाता जाता....

शुष्क प्रदेशी तडफडणारी जमात अमुची..
अवर्षणाने नकोस मारू जाता जाता....

लोचनास मी छळता थोडे आक्रंदाने..
अश्रू वदले "संप पुकारू" जाता जाता....

---- वैभव फाटक (०२-०२-२०१२) ----

वेढले या संकटांनी घोर आता
कापलेले प्राक्तनाचे दोर आता

'घे भरारी' सांगते दुनिया मलाही
संपला पंखातला या जोर आता

टाकुनी रस्त्यात निघुनी बाप गेला
पाप त्याचे भोगते हे पोर आता

चोरता तू भाग्य माझे खंगलो मी
क्रंदने वेचून थोडी चोर आता

पावसाची साद आली 'येत आहे'
नाच करण्या 'ना' म्हणाला मोर आता

पाहुनी कांती तुझ्या गोऱ्या कपोली
रुक्षली ती चंद्रम्याची कोर आता

वैभव फाटक ( २०-०२-२०१२ - वापी )

जीत होता नाव झाले
रंक आता राव झाले

कोंबड्याची बांग नाही
आज जागे गाव झाले

जिंकताना हारलो मी
व्यर्थ सारे डाव झाले

आठवांना चाळताना
झोंबणारे घाव झाले

वेध घेण्या काळजाचा
लाजण्याचे आव झाले

चार नोटा वाटता मी
भुंकणारे म्याव झाले

वैभव फाटक ( २६-०२-२०१२)

कुणाचे घेतले होते कुणाला वाटले होते
फुकाचा 'हो' मिळवण्याला बुटांना चाटले होते

पतंगासारखी घेउन भरारी आज भरकटलो
तयांनी वाकुल्या केल्या जयांना छाटले होते

जरी वदलीस रागाने "इथेची संपले सारे"
तुझ्या डोळ्यात अश्रूंचे उमाळे दाटले होते

उघडले जीवनाच्या पुस्तकाला चाळली पाने
जिथे येणे तुझे ते पर्ण आता फाटले होते

निखळले आज माझे स्वप्न चक्काचूर होऊनी
रडाया लागता घन आसवांचे आटले होते

------------------- वैभव फाटक --------------------

काळजातल्या विझलेल्या ज्वाळा धगधगल्या काल पुन्हा
हसता हसता क्षणात झाले रडून ओले गाल पुन्हा

मनी ठरवतो 'विचार आता पक्का झाला कायमचा'
क्षणात येते अन चुकचुकते का शंकेची पाल पुन्हा ?

माणूस आणिक श्वान सारखे, वाटे 'तुम्हास' पाहुनिया
आज बदडले तरी उद्याला शेपुट हलवत याल पुन्हा..

गेल्या वर्षापासुन होता 'कर्तव्याचा' बेत मनी
पण पोहे खाण्यातच गेले निघून अख्खे साल पुन्हा

तुझ्यासंगती आळवले मी जीवनगाणे प्रेमाचे
तू गेल्यावर चुकले सारे आयुष्याचे ताल पुन्हा

भालावरची रेष सुखाची बहुधा पुसली गेलेली
एक विनंती तुला, "लिहावे, देवा माझे भाल पुन्हा"