आमच्या आत्मानंद थेटरात हॉरर मूव्ही रिलीज झाली. नाव पण भयानक होतं.
"आदमी"
जल्लाद, चंडाळ असे साधू महात्म्यांचे सिनेमे आमच्या आत्मलोक सोसायटीत जेव्हढे चालतात त्याहीपेक्षा जास्त पुराना मंदीर, दरवाजा, शैतानी इलाका असे देवादिकांचे चित्रपट धो धो चालले होते. राम हे नाव घेताना आत्मे थरथर कापतात पण रामसे नाव घेताना हात जोडतात. रामसे बंधू नावाचे कुणी मनुष्यप्राणी नसून ते ही आत्मेच आहेत. ते एका सुनसान हवेलीत राहतात. तिथूनच सिनेमे बनवतात असा विश्वास आहे. काही आत्माळलेली माणसे त्यांच्या चित्रपटात कामे करतात जी माणसांच्या जगात फारशी फेमस नसतात.
रस्त्यात कालवा इतका झाला की शंकर्या उठलाच. खाटेवर टेकलेल्या बूडाचा आधार घेउनच अशी गिरकी फिरली की पाय खाटेखालच्या बुटावर आले. स्लीव्हलेस टीशर्टाचे खांद्यावरचे दोन कोपरे बोटाच्या चिमटीत पकडले गेले. एक हिसका देऊन दोन्ही हात सवयीने कानावरच्या केसातून फिरले. हात फिरले म्हणण्यापेक्षा हात जागेवर राह्यले, मान पुढे मागे झाली. बुटाची चेन ओढली गेली. मोरीतल्या पाण्याचा हबका तोंडावर बसला तसे ते ओले हात परत एकदा केसावर फिरवून शंकर्या खोलीबाहेर पडला.
अरुणाचलप्रदेश १......."ईशान्यभारत - भारताचा एक दुर्लक्षित भाग"
http://www.maayboli.com/node/34433
दिब्रुगड येथे महालयामध्ये आमची निवासाची व्यवस्था होती. सतत पडणारा पाऊस त्यामुळे बाहेर फिरणे जवळपास अशक्य. वाचन खूप करत होतो. या काळात सर्वात मोठी साथ होती माझा मित्र योगेश झोपेनी दिलेल्या मस्त गाण्याच्या कॅसेट्स व माझ्या आईने घेऊन दिलेल्या कॅसेट प्लेयरनी. ग्रेसच्या कविता आणि जगजितसिंगांच्या गझला ह्या माझ्या नित्याच्या साथीदार बनल्या.
माँ सुनाओ मुझे वो कहानी,
जिसमें राजा न हो न हो रानी,
