आडदांड. अर्थवाही शब्द आहे. आणि असा शब्द जेव्हा एखाद्या स्निग्ध प्रकृतीच्या कवितेत आपला अंगभूत आडदांडपणा सोडून चपखलपणे अर्थ वाहून नेतो तेव्हा अशा प्रतिभेवर फिदा होणं भाग असतं.
"नको नको रे पावसा " - या कवितेची कथावस्तू, नायिकेची असहायता वाचकाला चटकन गुंतवून घेते (आणि नाजूक-हृदयी/अतिहळव्या वाचकांची सद्गदित व्हायची सोय करू शकते) . पण तूर्तांस त्यावरील नजर काढून कवितेच्या शरीरावर जरा फोकस स्थिर केला ही कविता, कविताच कशी आहे आणि नुसती गोष्ट का नाही ते पटतं.
नको नको रे पावसा असा धिंगाणा अवेळी :
घर माझे चंद्रमौळी आणि दारात सायली;
नको नाचू तडातडा असा कौलारावरून :
आडदांड. अर्थवाही शब्द आहे. आणि असा शब्द जेव्हा एखाद्या स्निग्ध प्रकृतीच्या कवितेत आपला अंगभूत आडदांडपणा सोडून चपखलपणे अर्थ वाहून नेतो तेव्हा अशा प्रतिभेवर फिदा होणं भाग असतं.
"नको नको रे पावसा " - या कवितेची कथावस्तू, नायिकेची असहायता वाचकाला चटकन गुंतवून घेते (आणि नाजूक-हृदयी/अतिहळव्या वाचकांची सद्गदित व्हायची सोय करू शकते) . पण तूर्तांस त्यावरील नजर काढून कवितेच्या शरीरावर जरा फोकस स्थिर केला ही कविता, कविताच कशी आहे आणि नुसती गोष्ट का नाही ते पटतं.
नको नको रे पावसा असा धिंगाणा अवेळी :
घर माझे चंद्रमौळी आणि दारात सायली;
नको नाचू तडातडा असा कौलारावरून :
चराचराला पोटात थिजवून
हा राखाडी ढग स्थिर - नक्षीदार पेपरवेट सारखा.
आगगाडीच्या वाऱ्याने
नाईलाजाने अंग घुसळवणारी ही चिंब ताठर झुडुपं,
ढगाला बोचकारत.
तितक्याच स्तब्धपणे
हे न्याहाळणारी मागची झाडांची रांग
हिरव्या पानांवरची राखाडी बुरशी सोसत.
त्याहीमागची
डोळ्यांवर ढग ओढून निश्चल
ढगाच्या आरपार बघण्यातला फोलपणा जाणवून.
ढगाला थोपवण्यासाठी
जमून आलेलं नदीचं घट्ट पाणी,
पृष्ठभागावरचा दाब, सतत इकडून तिकडे सरकवत, पेलणारं.
चराचराला व्यापून
फक्त अवाढव्य श्यामल ढग आहे.
अवाढव्य श्यामल ढग - फक्त आहे.
