आडदांड. अर्थवाही शब्द आहे. आणि असा शब्द जेव्हा एखाद्या स्निग्ध प्रकृतीच्या कवितेत आपला अंगभूत आडदांडपणा सोडून चपखलपणे अर्थ वाहून नेतो तेव्हा अशा प्रतिभेवर फिदा होणं भाग असतं.
"नको नको रे पावसा " - या कवितेची कथावस्तू, नायिकेची असहायता वाचकाला चटकन गुंतवून घेते (आणि नाजूक-हृदयी/अतिहळव्या वाचकांची सद्गदित व्हायची सोय करू शकते) . पण तूर्तांस त्यावरील नजर काढून कवितेच्या शरीरावर जरा फोकस स्थिर केला ही कविता, कविताच कशी आहे आणि नुसती गोष्ट का नाही ते पटतं.
नको नको रे पावसा असा धिंगाणा अवेळी :
घर माझे चंद्रमौळी आणि दारात सायली;
नको नाचू तडातडा असा कौलारावरून :
आडदांड. अर्थवाही शब्द आहे. आणि असा शब्द जेव्हा एखाद्या स्निग्ध प्रकृतीच्या कवितेत आपला अंगभूत आडदांडपणा सोडून चपखलपणे अर्थ वाहून नेतो तेव्हा अशा प्रतिभेवर फिदा होणं भाग असतं.
"नको नको रे पावसा " - या कवितेची कथावस्तू, नायिकेची असहायता वाचकाला चटकन गुंतवून घेते (आणि नाजूक-हृदयी/अतिहळव्या वाचकांची सद्गदित व्हायची सोय करू शकते) . पण तूर्तांस त्यावरील नजर काढून कवितेच्या शरीरावर जरा फोकस स्थिर केला ही कविता, कविताच कशी आहे आणि नुसती गोष्ट का नाही ते पटतं.
नको नको रे पावसा असा धिंगाणा अवेळी :
घर माझे चंद्रमौळी आणि दारात सायली;
नको नाचू तडातडा असा कौलारावरून :
बांधले मी बांधले इंद्राचे तोरण बांधले
शिंपण घातले चाफ्याचे शिंपण घातले
उन्हाचे पाटांव नेसले टाकले
वाऱ्याचे पैंजण घातले फेकले
डोळ्यांत काजळ, केवडा - अत्तर
... लावले - पुसले
हर्षाचे हिंदोळे सोडले बांधले
मयूर मनाचे रुसले हासले
हिंदोळे हर्षाचे, मयूर मनाचे,
... हासले - नाचले
दिसला - लपला चकोर मनाचा
फुलला - ढळला बहर चंद्राचा
लामण सूर्याचा, श्रावण नेत्राचा
विझले ... तेवले.
- इंदिरा संत (भास्कर चंदावरकर, आशा भोसले)
