विनोदिलेख

"अपॉइंटमेंट आहे का?"
"नाही."
"डॉक्टर त्या शिवाय वेळ नाही देऊ शकत!" ती ततंगडी रिसेप्शनिस्ट मला सांगत होती.
"मला हे माहित नव्हतं! आणि माझ्या दातांना पण माहित नव्हतं, नसता मी आधी तुमची अपॉंटमेंट घेतली असती आणि मग, त्या कोपऱ्यातल्या दाढेला, 'बाई, आता तुला दुखायला हरकत नाही.' म्हणून सांगितलं असत!"
दाढदुखीने मी हैराण होतो अन हि बया अपॉंटमेंटच महत्व मला सांगत होती.
" तुझ्या डॉक्टरांना सांग, मला आत्ताच्या आत्ता त्यांची भेट हवी! सकाळी नऊ ते रात्री नऊ दवाखाना उघडा राहील म्हणून, रस्ताभर आडवी पाटी लावलीत. आणि मी त्या वेळेत आलोय!"
"अरे, तुम्ही दादागिरी करताय!"

समोर काही लिहायला नसले कि आम्ही बेचैन होतो. मग मागे पहातो. मागे म्हणजे, भूत काळात. तेथे आम्हास,ठळकपणे दिसतात त्या, स्वतःच्या बावळटपणाच्या खुणा! मग, भाया सरसावून आम्ही लिहायला बसतो. जेव्हा जेव्हा मागे वळून पहातो, तेव्हा तेव्हा, तो आजवरच आमचीच, अनंत लिखाणे, भुतासारखी समोर नाचू लागतात. मग त्यातल्यात्यात जुने असलेल्या लिखाणावर, आम्ही पुन्हा लिहतो! लिखाण म्हणजे आमची जिंदगी, आमचा श्वास!