बांद्रा वेस्ट- २१
“ इसमे नही है वो नोट … ” पाचव्या वेळेस सगळ्या नोटा उलट्या पालट्या करून बघितल्यावर पार हताश होऊन रॉड्रिक म्हणाला . मॉन्ट्यानेही सगळ्या नोटा तपासून पहिल्या पण , त्यालाही त्यात ती नोट काही दिसेना .
“ नही है मतलब …? इसीमे रहेगी … कैसी थी वो नोट ? ” नाझनीनलाही आश्चर्य वाटू लागलं . रॉड्रिकने तिला त्या नोटेवरची ती गांधीजींच्या लाल चष्म्याची खूण सांगितली . तिनेही एकदा त्या सगळ्या सुट्ट्या नोटा पहिल्या पण तसली खूण असलेली नोट तिलाही दिसली नाही .
बांद्रा वेस्ट- २१
“ इसमे नही है वो नोट … ” पाचव्या वेळेस सगळ्या नोटा उलट्या पालट्या करून बघितल्यावर पार हताश होऊन रॉड्रिक म्हणाला . मॉन्ट्यानेही सगळ्या नोटा तपासून पहिल्या पण , त्यालाही त्यात ती नोट काही दिसेना .
“ नही है मतलब …? इसीमे रहेगी … कैसी थी वो नोट ? ” नाझनीनलाही आश्चर्य वाटू लागलं . रॉड्रिकने तिला त्या नोटेवरची ती गांधीजींच्या लाल चष्म्याची खूण सांगितली . तिनेही एकदा त्या सगळ्या सुट्ट्या नोटा पहिल्या पण तसली खूण असलेली नोट तिलाही दिसली नाही .
बांद्रा वेस्ट १९
ती दहा रुपयांची नोट रॉड्रिक आणि मॉन्ट्याचा अंत पहात होती . तिच्या मागे धावता धावता त्याला ब्रम्हांड आठवत होतं . त्या नोटेशी त्याचा जणू पाठशिवणीचा खेळ चालू होता . आणि तो केव्हा संपेल हे कुणालाच सांगता येणार नव्हतं . त्या नोटेच्या शोधात ते मुंबईच्या अशा चित्र विचित्र ठिकाणी फिरले ज्यांचा त्यांनी कधी स्वप्नातही विचार केला नव्हता . आत्ताही ते आणखी एका विचित्र ठिकाणी जाणार होते - बारबालेच्या घरी ! मॉन्ट्याने लगेच त्याची बाईक काढली. तो निघणार तेवढ्यात रॉड्रीकचा मोबाईल वाजला.
" हॅलो. "
‘ ट्रींsssग ... ट्रींsssग....’ बराच वेळ मोबाईल वाजत राहीला. दोघेही दमल्यामुळे मेल्यासारखे झोपले होते. पुन्हा ‘ ट्रींsssग ... ट्रींsssग....’ रॉड्रीक झोपेतुन उठुन डोळे बारीक करत इकडे तिकडे बघु लागला. त्याला आधी समजलंच नाही की तो कुठे आहे.? मग त्याच्या हळुहळु लक्षात आलं की त्याचा मोबाईल वाजतोय. पण तो कुठे आहे ते त्याला समजेना. त्याने कसाबसा तो शोधला. एलीनाचा कॉल होता.
" हॅलो जानु .... हाऊ आर यु? "
" रॉडी .... किती वेळ मी फोन ट्राय करतेय ? आणि तु अजुन झोपेतच आहेस? " पलीकडुन तिचा चिडका स्वर आला.
" सॉरी यार... काल झोपायला उशीर झाला. तु बोल ना. "
बांद्रा वेस्ट- १७
रॉड्रीक आणि मॉन्ट्या घरी आले तेव्हा रात्रीचे साडे तीन वाजून गेले होते .
“ रॉडी हे काय आहे बाबा ? कसा काय झाला हे ? काय बोललास त्याला ? कसली जादूची कांडी फिरवलीस ? ” मॉन्ट्या अविश्वासाने त्याच्याकडे पाहतच राहिला . कारण एवढं सगळं झाल्यावरही त्यांना घरी जायची परवानगी त्या क्रूर इन्स्पेक्टर जामसंडेने दिली होती . आणि ह्याचंच कोडं मॉन्ट्याला पडलं होतं .
“ फक्त तीन दिवस , त्यानंतर जर सगळं व्यवस्थित झालं तर आपण सुटू शकू . ” रॉड्रीक हताशपणे बोलत होता .
“ तीन दिवस , म्हणजे ? मला नाय कल्ला . ”
बांद्रा वेस्ट- १६ Bandra West- 16
रॉड्रिक आणि मॉन्ट्या कसेबसे उभे राहिले . अंगात काहीच त्राण शिल्लक नव्हतं . खाली पडलेली गाडी उचलायचं भानही त्यांना राहिलं नाही . दोघांचेही पाय लटपटत होते. सगळं अंग घामाने भिजून गेलं होतं . ए. पी. आय. जामसंडे त्यांच्या जवळ आले . ‘ खाड … खाड … ‘ त्यांनी दोघांच्याही पहिल्या दोन मुस्कटात मारल्या . त्यांचा हात जबरदस्तच होता . पहिला रट्टा पडताच दोघांच्याही डोळ्यासमोर काजवे चमकले . कानशिलं गरम झाली . डोकं बधिर झालं . त्या तडाख्याने दोघेही होलपडून बाजूला पडले .
बांद्रा वेस्ट १५
समोरुन पोलिसांची व्हॅन येत होती. मॉन्ट्याने गाडीचा वेग थोडा कमी केला.
" मॉन्ट्या, बाईक स्लो नको करुस. फास्ट जाऊ दे. "
" पागल आहेस काय ? असं केलं तर उगाच त्यांना संशय येईल. " मॉन्ट्याचे म्हणणे बरोबरच होते. रस्ताही अरुंद होता. पोलीस पेट्रोलव्हॅन जवळ आली. मॉन्ट्या खाली बघुन बाईक चालवु लागला. जवळ जातो तोच पोलीसांनी त्यांची गाडी आडवी घातलीच. पिवळा-लाल फिरणारा प्रकाश दोघांच्याही चेहऱ्यावर पडला होता. " काय रे ए...? कुठे चाल्लाय एवढ्या रात्री ? आं.....? " समोरच्या सिटवर बसलेल्या पोलीसाने त्यांना हटकलेच...!
बांद्रा वेस्ट १४ Bandra West- 14
" अरे, बाँब नाही ह्यात. एवडा काय घाबरतोय ... " वैनीसाहेब गमतीने त्याच्या चेहऱ्याकडे बघत म्हणाल्या. मॉन्ट्याही सुन्न झाला होता.
" वैनीसाहेब, प्लीज.... " तो काय बोलणार हे जणु माहीत असल्यामुळे वैनीसाहेबांनी पुन्हा एकदा हातातली पिस्तुल मॉन्ट्याच्या समोर नाचवली. त्याचा नाईलाज झाला.
" हे सामान कसं पोहोचवायचं खारला...? " रॉड्रीक मुद्दयावर आला.
बांद्रा वेस्ट- १२
वैनीसाहेब बराच वेळ फोनवर बोलत होत्या. एका हातात पिस्तुल आणि दुसऱ्या हातात फोन घेऊन बोलत बोलत फिरत होत्या. तो फोन झाल्यावर त्यांनी आणखी दोन जणांना फोन केले. रॉड्रीक आणि मॉन्ट्याला काही कळेना . ते तसेच उभे राहीले पुढच्या आदेशाची वाट पहात… त्यांचे फोन झाले. पुन्हा त्या ह्या दोघांच्या समोर उभ्या राहील्या. दोघांनाही पुन्हा एकदा बारकाईने न्याहाळलं.
" सत्तु .... ह्या दोघांना बाजुला घे. आणि गाडीत बसव... चला रे बसा जाऊन त्या गाडीत. " वैनीसाहेबांनी हुकुम सोडला. दोघेही पुन्हा गाडीत जाऊन बसले.
" आयला , हे काय चाललंय ? काहीच कळत नाही... "
