नभी भास्कराचे तेज लागे सौम्य पसराया
पैलतिरीचा चंद्रमा जाई हळूच निजाया
चाले अनादि अनंत पाठशिवणीचा खेळ
त्यांना ग्रहणाचा शाप जेव्हा मिळते भेटाया
तरीही ना होते कमी मनी माया भावंडांची
ज्येष्ठ सूर्याच्या तेजाने लागे चंद्र उजळाया
दोघे धर्मास जागती नातीगोती विसरून
परि भाचरांचे प्रेम कारण जीवन फुलाया
द्यावा आशिर्वाद आम्हा सदा धर्म पाळण्याचा
लाभो मती भाचरांना अर्थ जन्माचा कळाया
- रोहन
“.....मोटाभाई, हे येडं आपल्या कडे कसं पहात होतं बघा, ‘आ’ वासून!!” राकेश चा ऑफिस च्या काम्युनिकेटर वर आलेला मेसेज पाहून मी नजर इकडे-तिकडे फिरवली, तर खरंच “सख्या” आमच्याकडे अजून ही अनिमिष नेत्रांनी का काय म्हणतात तसा पहात बसला होता. तोंडाचा ‘आ’ अजून ही न मिटलेला... मी त्याच्याकडे पाहून कसनुसं हसलो, तरी “सख्या” ची रि-एक्शन शून्य!! मी राक्याला मेसेज टाकला.... “पार वाय. झेड. आहे रे हा!!” आणि माझ्या कामाला लागलो.....