कलत्या दुपारच्या तिरप्या उन्हाचे कवडसे जेव्हा खिडकीतून आत डोकावले.. खिडकीत टांगलेल्या क्रिस्टल बॉलच्या आरपार जाऊन पाण्याने भरलेल्या काचेच्या ग्लासवर जेव्हा ऊन सांडले.. तेव्हा...
.
.
.
रोज सकाळी नुसतं उठायचा सुद्धा कंटाळा करणारी मी, प्रवासाला जायचं म्हंटल्यावर, ट्रेकला जायचं म्हंटल्यावर अगदी पहाटे चारला सुद्धा खुशीनं जागी होते. पहाटे पाचपासून संध्याकाळी पाचपर्यंत सुद्धा आनंदानी गाडी चालवते. तो आनंद खरंतर ठराविक ठिकाणी पोहोचण्यापेक्षा त्या प्रवासाचा असतो, त्या गाडी चालवण्याचा असतो. असं वाटतं फक्त पुढे पुढे जात राहावं, डेस्टिनेशन पन्नास किलोमीटरच्या आत आलं असं दाखवणारा माइलस्टोन मला वाकुल्या दाखवणाऱ्या लहान मुलासारखा वाटतो. खासकरून तेव्हा, जेव्हा पुणे पन्नास किलोमीटर चा बोर्ड दिसतो. अगदी लहान असल्यापासूनचा हाच अनुभव आहे.
