नभ

आभाळाच्या पटावरी
आहे एक रंगारी
नित्य नवी नक्षी पहा
रोज कैसी चितारी

पूर्वेला रामप्रहरी
ये कुंचला घेऊनी
लाल पिवळा केशरी
छटा त्या नाना परी

सांज होता पश्चिमेला
जांभळा नी गुलाबी
शुभ्र मेघांचे पुंजके
वा लकेरी तयावरी

मेघ बरसता कधी
रंग सात उधळी
निळे नभ हे राती
कृष्णरंगी रंगवी

शब्दथवे

उडत रहातात शब्दथवे
मनात इकडे तिकडे कधी
रेखाटतात उडता उडता
तरंगणारी नक्षी नभी

इतस्ततः पसरतात
रंगबिरंगी पिसे तलम
ओंजळीत येता येता
जातात विरुन धुक्यासम

कसले कसले आकार घेत
ढग जातात विरुन जसे
शब्द असेच येतात विरतात
कधी उरतात पाउल ठसे