आज स्वतःने स्वतःचीच गोष्ट लिहायची ठरवली तेव्हा स्वतः रस्त्यावरचं ऊन पाहत खिडकीत बसला होता. ऊन हळुहळू फाटकातून आत शिरत होतं आणि स्वतः त्याच्या कडे नजर रोखून पाहत होता.
स्वतः ला उन फार आवडतं, अगदी शेजारच्या झाडावरच्या घरट्यापेक्षा, त्यातल्या छोट्याश्या पिल्लापेक्षा आणि त्या पिल्लाला पळवून न्हेण्याच्या कल्पनेपेक्ष्याही जास्तं!
गाठरलेली ती रात्र
आणि त्या रात्रीचा एकांतवास
वाऱ्याची एक झुळूक
हळूच आली आणि तिची
आठवण तीव्र करून गेली
मनामध्ये असंख्य विचारांचे
वादळ उठवून गेली
का मला इतकी आठवते ती....?
सतत माझ्या मनामध्ये
येऊन छळते मला
आता ह्या छळण्याने
जखम पण होऊ लागलीय
आणि या जखमावर उपाय काय....?
उपाय म्हणून डोक्यातून
काढून टाकलय तिला
पण, हृदयातून कसा काढणार ...?
आणि जर हृदयच
काढून टाकायचं म्हटलं तर...?
कदाचित हृदय टाकेलही काढून
पण मग त्या हृदयाला
कोण जपणार....?
आणि त्या हृदयातली ती...?
तिची काळजी कोण घेणार...?
ह्या हृदयाला तिने
स्वतःत सामावून घ्यावं ,
