सरिता

सरिता

खळखळ सुंदर वाहे निरंतर
सरिता जोडी डोंगर-सागर
पर्वतराजी रमणीय मनोहर
थोर कुलीन लाभे माहेर

ओघळरुपी उगमात जन्मली
आोहोळ निर्झर म्हणुन वाढली
प्रवाह अनेक विलीन करुनी
कौमार्याची सीमा गाठली

कडे कपारी पठार दरी
तरु वल्लरी हिचे सहचरी
अवखळ अल्लड हिचे तरुणपण
ओढ अंतरी शांत अथांगपण

गिरीराज सचिंत कन्या उपवर
कोण मिळावा अथांगसा वर
गगनाविण ना त्याला ठावा
दुसरा कोणी अनुरुप रावा

निसर्ग नदीचा मैतर खास
ठाऊक त्या सरीतेची आस
ऊतरली डोंगर ओढ अनावर
भरला मनी अथांग रत्नाकर

बेढब शरीर, गोरा रंग, वय चाळीसच्या आसपास, चेहरा सतत थकलेला, अंग सतत घामाने भिजलेले, 'झालं बाई हे एक काम' अश्या अर्थाचे थकलेले स्मितहास्य सतत चेहर्‍यावर, 'चला, आता पुढचं काम' अश्या अर्थाचा ताण सतत चेहर्‍यावर!

सरिताला पाहिले की रागच येतो. कोणालाही! मला तर त्या बत्तीस सेकंदांचे फार टेन्शन असते. लिफ्टमध्ये ती आणि मी तळमजल्यापासून आपापल्या मजल्यावर जाताना जे बत्तीस सेकंद एकत्र घालवतो त्या सेकंदांचे! फक्त त्याच सेकंदांचे टेन्शन येते कारण एरवी असे कोणतेच सेकंद जबरदस्तीने तिच्यासोबत घालवावे लागत नाहीत.

अव्याहत बडबडत असते.