अखेर

अखेर जन्म टांगला अता खुटीत मी
लबाड जीवना नसे तुझ्या मुठीत मी

कसे कपाळ वेंधळेच भेटले मला
किती तुरुंग भोगले तुझ्या मिठीत मी

मिळे म्हणे मुआवजाच नासल्या पिका
असा कसा बसेचना तसा अटीत मी

झरा झरा वहायला अधीर आसवे
रुखा-सुखाच थेंब एक हा दिठीत मी

बसेल वाटले तुला रडून मोकळा
कसा बसेन सांग तू वुरा कुटीत मी?

असे नभात सावळाच सुर्य गोल मी
नसे तुझ्यापरीच चंद्र फटफटीत मी

विचारतो बळी अखेर जाब वामना
किती बसू पिड्यात कर्ज हे फिटीत मी?